Hayat bir tiyatro sahnesiymiş aslında, oynuyoruz işte.. Sonucunu bilmeden, belki de varacağın sonucu düşünmeden.

Hafif bir rüzgar esti ardından.. Küçücük bir çocuğun yüzünde gördüğüm gülümsemeyle devam ettim oyunuma. Konusunu dahi bilmeden başladım.. Dram? Komedi? Aşk? Belki de hiçbiri..

Sadece sen ve benim içinde olduğum bir oyun bu. Ne sıra dışılıkmış sevmek, baharlar getirir çiçekler açtırırmış çöle dönmüş yüreğine… Hayatın siyah beyaz görünürken her renk ayrı ayrı güzel görünürmüş, işte o zaman güneş ayrı yakarmış yüreğini, çocuklar gibi mutlu olurmuş insan.

Ondan gelen bir günaydın bir merhaba bile gününü mutlu etmeye yetermiş. Mesafeler vız gelir ateşe koşan pervaneler gibi dönermişsin etrafında… Oysaki…

Yalnızlıklar denizinin ortasıymış sensizlik, ne bir kulaç ileri, ne bir kulaç geri gitmek istese de gidemiyormuş insan, ayakları mıh gibi kalıveriyormuş durduğu yere..

Güneşler gizleyemiyormuş gözlerindeki bulutları, rüzgarlar götüremiyormuş içindeki hüzünü … Her nereye baksan onun yüzü, her dinlediğin müzikte okuduğun her kitapta ondan bir parça bulabiliyormuş ve hatta şarkılardan dilek tutup ona adayabiliyormuş insan…

Ve aynı sonmuş, bir avuç su gibiymiş tutmak istesen de parmaklarının arasından kayıp giden, geride kalanlar ise hep aynı denizin çekilmesiyle geride kalan kum taneleri gibi yalnızlık ve koskoca bir boşluk kalıyormuş, yüreğim burkuluyor, kalbim sıkışıyor ve olduğum yere yığılıyorum…

Sesimi duymayanların inadına ben bitiyorum! Ve işte koskoca hayat bitiyor, sonrası ise hayat sahnesinde o bilindik cümle tekrarlanıyor “ VE PERDE “ perde kapanıyor, ben kapanıyorum...

Nevin Korkmaz

2009