Yolun en başında yanımda olacağına pes etmeyi seçtin, verdiğim sevgiye sahip çıkacağına kolay olanı yaptın ve gittin..En başında söylediklerinle birbirini tutmadı.Umut dolu gözlerinle ve yüreğinde sımsıcak sevgilerle gelmiştin bana,şimdi dolamışsın diline soğuk bir elveda,kalbim buz kesti o anda… Beklenmedik bir gidiş yaptın ve ruhumu da aldın giderken kalbimi de… Öylece kalakaldım, gözlerine bakıp “kal” diyemedim. Sanki söylesem bir şey değişir miydi? Kararını vermiştin bir kere…

Gitmekten bahsedince gözlerin dolar sesin titrerdi,”konuşma böyle” derdin. Şimdi ise en çok korktuğun şeyi yapıyorsun, bir zamanlar düşüncesi bile canını yakardı. Şimdi ise o hazin sonu bana hazırlamışsın. Haksızlık değil mi bu yaptığın? Kendi menfaatin uğruna bir hayat bitirdin. Bir nefes daha sona erdi sayende, eski gülen gözlerim yok artık, sadece can çekişen bir ceset bıraktın geride. Ardında kalanların hiç mi değeri yoktu? Geriye bakıp iki kelime söylemek bu kadar mı zordu? Tutunduğum tek dalımı da kırdın, bedene saplanan bir hançeri çekip çıkarır gibi aldın kalbimi benden… Madem gidecektin niye geldin, madem sevmeyecektin niye gözlerini değdirdin gözlerime, niye dokundun yüreğime? Kendi isteklerin uğruna benim neler yaşayabileceğimi hiç düşünmeden kendi bildiğini yaptın. Nasıl bu kadar acımasız olabildin anlamıyorum. Nasıl kıydın sana verdiğim sevgime, duyduğum samimiyetime ve bana nasıl kıyabildin? Nasıl bir kerede silip atabildin her şeyi?

Dünyadaki onca yalanın içinde tek gerçeğim sendin benim, milyonlarca yalan içinde tek gerçek… Bana bunu yapmaya ne hakkın vardı, ben seni sevmekten başka ne yaptım ki? Neden bütün umutlarımı çekip aldın ellerimden?

Kendimle beraber her şeyi alıp götürdün, tek bıraktığın bitmek bilmeyen bir sancı… Sen şimdi gözlerinde başkalarını gözleri, dudaklarında başkasının ismiyle gününü gün ediyorsun, bense sessizliğimde boğuluyorum, yavaş yavaş ölüyorum. İçimdeki enkaza rağmen inadına atan bir kalp benimki, topraklarım kuraklaştı, bütün yeşeren ümitlerimi söküp aldın benden…
Nereye ayak bassam bana yaşattığın acılar, döktürdüğün gözyaşları gelir hatırıma.

Ve yine, yine ağlıyorum, gülmeyi unuttum sayende, içim içimi yiyor düşünmekten. Yok, yere nasıl da kırdın beni hiç düşünmeden, bir an bile duraksamadan “her şey bitti, sen benim için koca bir hiçsin, yoksun artık” deyip çekip gittin. O an beni de öldürdüğün… Mutlu ol şimdi ama bende yaptığın hataları başkalarında yapma. Herkes benim gibi karşılıksız sevmez seni! Katlanmaz kimse onca yaptıklarına rağmen sırf sevgisi için. Uğruna canını vermez kimse senin için, sana kıyamadığımdan kendime son verdim, gerçekleri göremediğim için…