Kirpiklerime dokun…
Anlamadım belli etmeden nasıl saklıyorsun, görünmüyor. Uzakta dursan. En iyisi ve en güzeli bu. Bütün güzellikler uzaktayken daha güzel. Belki anlamazsın. Her güzelliği sever insan. Ama hepsine sahip olamaz. Ağlamak ister bazen. Saçma gelir, kendine yediremez, yapamaz. Uzakta kabul etmek gerek. Mahkumlukta heyecanı yaşamak gereklidir. Sadece kendin bileceksin. Bu kendini daha çok dinlemeni ve eleştirmeni sağlayacak. Gülümsemek ve üzülmek için kendi nedenlerin olacak. Belki görenler “deli midir nedir?” diyecek 
İçin içine sığmaz bazen. Anlamsız gelir muzipçe sırıtışların başkalarına, görenlere. Hafiften dişlerin dudaklarının üzerindedir gülümserken. Ellerini nereye koyacağını şaşırırsın. Sığamazsın bedenine, oturduğun yere. Ve anlatamazsın kimseye; ne kadar bazen anlatılmadan anlanmasını istesen de. Bazen istemezsin evet. Sadece kendinin bilmesidir heyecanlı olan! Özelsidir. Saklındakiler vardır. Zenginleşir için, çoğalırsın.. her baktığında ona, güzelliğe.. içinden cümleler kurarsın. Belki çoğu anlamsızdır. Bazen suçluluk da hissedersin. Güldüğünü gördüğünde aslında sen iki kat gülersin ama içine atarsın ve attıkça sıkışır içinde onlar. Ne yapacağını bilemezsin. En olmadık zamanda taşmaya kalkar o gülücükler, gülersin. Neden güldüğün sorulduğunda cevap veremezsin, sadece gülersin…
Sen, güzellikleri seversin. Her güzelliği sevebilirsin. Kendince. Sahip olma amacı gütmeden. Kaygısızca. Bazen de bakmak istersin ona, bakamazsın. Kalbin “buradayım” der. Tık-tık vurur göğüs kafesinin camına. Şeffaf olmadığına şükredersin… sen güzelliklere aşıksın aslında. Bilirsin. Hep aşıksındır. Sen hep aşıksın… yukarı bakarsın. Hep elmacık kemiklerin tatlı-tatlı sızlayarak gülümsersin ve yukarı bakarsın…