Çalışma günleri her sabah otogara arabamla gidip dönüyorum bir iki yıldır.
Bu sabah bir yenisi…

Trafiğin kilitlendiği kavşakta önümde duran minibüsün arkasındaki yazı dikkatimi çekiyor:

‘’Boşuna dostluk sevdası peşinde koşma
Bu yolda gidenler geri döndü.’’

Çok düşündürücü bir söz!

SORAKİN tüm insani yönlerimizi kaybettiğimiz bireyler olarak birbirimizden ıraklaştığımız,adeta kaçarak kurtulmaya çalıştığımız ve bütünsel olarak her alanda yaşadığımız kokuşmayı bunalımlar çağının bir getirisi olarak değerlendirirken aslında minibüs arkasında okuduğum yazının imlediği bir sosyal gerçekliğin de doğruluğuna vurgu yapıyor gibiydi.

İnsanlığın güzel eylemlerinin bir bir yittiği bir süreçten geçmekteyiz.
Çoğu değerlerimiz ölüyor.Dostluklar da.

P Kearney gibilerinin ‘’Öldürme hissi bana iktidar hırsı veriyor.’’diyebilen katillerin yaşadığı ve toplumsal histeriler türetenlerin içinde olduğumuz sürece galiba dostlukları da arıyor olacağız.

Vedat Günyol’un bir denemesini anımsıyorum.Ölümünden birkaç yıl önce yazmıştı.Sekizi sekizle yer değiştiriyorum yine 88 oluyorum.Günler geçerken yine de dostluklar arıyorum…türünden şeyler söylüyordu.

Eve dönerken ‘’Kentin sabah ıssızlığında şu kahvelerden birinde bir dostumla sabah çayı içebilir miyim? ’’ sorusunu sordum kendime.
Kimseleri göremedim.

Nasıl bir oyunun içindeyiz biz?
Giderayak GÜNYOL bile anlayamamış bu gizi.

Mustafa FIRAT’ın bir şiirini anımsıyorum:

‘’Bütün oyunlar bir çeşitlenmesiyse şayet
Oynamak fiilinin yaşamak fiiline denkleştirmesi çabası benimkisi
Ayaza vurmuş bir kış günü vagonlar dolusu özlem getiriyorum
Uğursuz günlere aldırmadan hani…
…’’

Günaydın Dostlarım.
İyi ki varsınız.Sabah sabah arayıp da bulamadığım dostlarımdansınız ve çoksunuz.

Minibüs kapılarındaki yazılara inanmamak gerektiğini düşünüyorum şimdi.

‘’Bir at çekin benim altıma
Her gece gideyim aya kadar
Yükleyip yükleyip getireyim
Sevinç,ışık bahar…’’

Diyordu KÜLEBİ.

Ben de sizlere sevinçli,ışıklı,baharı anımsatan güzel bir gün diliyorum.
Dostlukla kalınız.