Kağıda dokunan kalem kibritten daha büyük yangın çıkarır…


Bir yerden geliyorum,

Hesapların olmadığı

Bir yerden geliyorum

Kurşunların olmadığı


Irci!!! Irci!!!


Ve ses yüreğime dokunuyor. Sokakların arasında kaybolmuş bir ruh arıyorum. Hesapsız, zamansız ve mekansız… Arıyorum fakat köşe başlarında silahlar doğruluyor üzerime, namlularından sözler dökülen. Sözler ki yüreğime dokunan sesleri eriten…


Tıkamaya çalışıyorum kulaklarımı, ardıma saklanan öfkelerimi de alıp kaçmaya çalışıyorum, karanlık set oluyor… Kaçış neyden ve nasıl? Bilmiyorum, sadece ardıma bakmadan kaçıyorum. Öfkelerimi sürükleyerek peşimden kaçıyorum…


Sözün, sözlerin ve seslerin olmadığı bir diyara kaçıyorum. Zihnimi kurcalayan sorular ve ardı arkası kesilmeyen acılar bırakıyorum ardımda. Ayaklarım yoruluyor ve yığılıyorum bir sokak başında. Ve aklıma geliyor;


Huftera hufte key koned bidar!


Uyuyan uyuyanı nasıl uyandırsın! Çalınmışken ruhlar bedenlerden gizlice, kim anlayacak derdimden. Namlular kusarken ölüm, saklanıyorsa insanlar zihinlerine taktıkları gömleklerine, küfürler savrulurken siretlere susuyorsa arsızca dimağlar, kim uyandırır bu yürekleri, kim anlar bu dertten…


Ne diyordu Hz. Pir “Gel ne olursan ol yine gel”; gelmek… Lakin “ol”up gelmek. Ne olduğun önemsiz ancak bir şeyler “ol”mak… Var mısın yok musun demiyorum, “ol”dun mu “ol”madın mı?


Kağıt ol, kalem ol, kelam ol, ateş ol… Yak gönülleri, seni alıp götürenleri… Yak ki uyansın ruhlar. Kelamın yetmezse ateşe kibrit ol, kibrit yetmezse kalem ol, dokun kağıda ve sürükle peşinden alevleri “ruhlara” değsin ateşin… Değsin ki nakşolsun “ateş” ruhlara ve ruhları çalan yalanlara… Ateşin söndürsün namluları, ateşin sondürsün yalanları, ateşin söndürsün hesapları ve ateşin hükmetsin “hükmün sahibinin” emrine…