Nasıl mıyım?
Harikayım harikayım.

Önceleri her şey normaldi, olması gerektiği gibi bir düzendeydik. Henüz üniversitedeydim. Onunla tanıştım, hayatımı paylaşabileceğim tek insan. E oldu da tabi, evlendik, terfi ettim, bir de çocuğumuz oldu, göz açıp kapayıncaya kadar büyüdü. Zaman olmuş, fark edememişiz de, yeni biri gelmiş, yeni bir hayatmış bizim çocuğumuz. Sonradan fark ettik her çocuğun beyninde başka benlikler oluşturduğunu bizim dışımızda. Çocukla birlikte beynimde yeni benlikler oluşmuş tabi. Hayır! Onun suçu değil, suç değil ki bu, zaten ne olsa çocukların üstüne atıyoruz. Her neyse, büyüdükçe o, fark ettim, bende eksik olan şeyler onda vardı. Güzel renkli gözler. Nasıl anlatsam ki, sahip olmak istediğim kişilik sevecenlik, hiçbir zaman beceremediğim resme de doğuştan yeteneği vardı.

Değişimin yaşının olmadığına inananlardanım. Değişmeye, onun gibi olmaya karar verdim. Onunki gibi güzel mavi gözler, biraz resim yeteneği biraz konuşabilme yeteneği… Odasında resim çiziyordu. Kapıyı açtığımda kocaman mavi gözleriyle elimdeki bıçağa baktı. Şaşırmış ve sevinmiş olmalı, gülümsedi. Yaptığı resmi anlatırken saçlarıyla oynama bahanesiyle boynuna yapıştım ve bir bıçak darbesiyle boğazını kestim. Biraz titredi, zaman sonra sakinleşti. Tamamen ölmüştü. Önce güzel gözlerini özenle yerinden çıkarıp küçük torbama koydum. Sonra kocamı çağırdım. Onu kan tutar, bilmezsiniz, kızımızı görünce bir garip oldu ama kendini tutup kafatasını kırmayı başardı kızımızın. İçinden beynini çıkarıp bir poşete koyduk.

Mutfağa inip gözleri ve beyini temizledikten sonra büyük bir iştahla yedik. Dedim ya insan er yaşta değişebilir diye. Eşim ve ben sık sık değişmeyi seven insanlarız, tek değişmeyen özelliğimiz değişimi sevmemiz olsa gerek. Konuyu daha fazla uzatmamalıyım, karnımızı ve beynimizi doyurduk. Sonra bizim kızı garajdaki yeni buzluğa koyduk, kardeşleriyle birlikte olsun, değişiklik olur ..

Çocuklarını olmak istedikleri ama olamadıkları insanlar olmaya zorlayan ailelere ithafen…