ACZİYETİM AVUÇLARIMDA KANIYOR

Ateşler içindeydin. Çocukken hastalandığımda annemin bana yaptığı gibi ıslak havlular koydum alnına. Nane, limon kaynattım... Bir süre sonra yorgunluktan ve ateşten ağır ağır kapandı gözlerin. Kapandı gök, kapandı yıldızlar... Dil sustu. Fesleğen kokulu uykulara daldın... Rüyalı denizlere... Gece henüz olmuştu ve dışarda yağmur yağıyordu.


Günlerdir yazamıyordum. Odaya geçip yazı masasının başına oturduğumda titrek bir hüzün kirpiklerimin arasından usulca kayıp yanaklarıma düştü. Senli sensiz bir şiire tutulmuştum. Gece yüzlü bir yalnızlığa... Acziyetim avuçlarımda kanıyordu. ‘Her yalnızlık bir yalnızlıktır, içinden öyküler geçse de’ diyordu şair. Yalnızsın, yalnızız, yalnız...

Ayaklarımın ucuna basarak yattığın odaya giriyor, varlığınla çoğalan ellerimle saçlarını okşuyordum. Yer yer sayıklıyordun. Bir tek anne dediğini anlıyordum kısa cümlelerinin arasından. Her hasta büyümüş de olsa bir çocuktur demişti annem. Ve her çocuk annesini arar./ Biliyordum...

Yağmur sanki hiç dinmeyecekmiş yağıyor, damlalar kendini camlara vuruyordu. Rüzgarın uğultusu çocukluğumu alıp getiriyordu uzaklardan. Çocuk korkularımı... Bir şiirden ötekine savruluyordum ‘Yağmurun tüm şiddeti yangının içinde’ydi ve her ‘yağmurda bir çicek adı saklı’ydı. ‘O çiçekti işte gözyaşlarımızla ıslanan’...

Sen ateşler içindeydin... Ben üşüyordum. Kelimeler üşüyordu, şiirler, dualar, acılar... Kalın bir palto bulup omuzlarımın üzerine attım. Yazın çabuk geçtiğine hayıflandım. Adaya gidememiş, ağız tadıyla dondurma bile yiyememiştik. Bu duygu ve düşünceler içinde uzun süre odanın sarı duvarlarını seyrettim. Hüzünler, ayrılıklar, kavuşmalar, özlemler sızıyordu duvarlardan. Görüntüler hızla gözümün önünden akıyordu.

Saat 2.30
Oturduğum koltuktan kalkıp pencereye yöneliyorum. Yollar ıpıssız. Balkonun kapısını açıyorum. Islak bir rüzgar saçlarıma vuruyor. Bir sigara yakıyorum. Neşet Ertaş yeni bir türküye başlıyor.‘ Bülbül gül aşkına düşmüş dillere, .baharda gül, gül baharda ne güzel’ Sen ne güzelsin