Göğsümüzü sıkıştıran şey kaygılarımızın çokluğu değil de umutlarımızın şiddeti olduğu zaman, isteklerimize yaklaşmış olacağız. Her kendimizle baş başa kaldığımızda çaresiz hüzünlenmek yerine ve biraz olsun mutlu olabilmek için hiçbir zaman yaşayamayacağımızı bildiğimiz hayaller kurmak yerine; her şeyi bir kenara bırakıp, yüzümüzde ince bir gülümsemeyle sakince dinlenebildiğimiz gün isteklerimizi hissedebileceğiz. Mutlu anlarımızı, sanki her düşündüğümüzde an olmaktan çıkıp yıllar süren mutlu bir anı olacakmışçasına aklımızda tekrar tekrar yaşamaya çalışmayı bıraktığımız gün, geçmişin aydınlık maskesi düşecek ve artık korkusuzca geleceği görmeye niyetleneceğiz. Zaman yaralarımızı iyileştirdikçe umutlarımız artacak, gelecek daha da aydınlanacak. Geleceğe korkmadan bakabildiğimiz zaman isteklerimizi görebiliyor olacağız. Bir gün istediklerimizi elde ettiğimizde ise; onları korkmadan geçmişte bırakıp yeni hayaller peşinde daha da umut dolu yaşayacağız.