Hayat, bende var olanları istedim senden. Bu denli bencil olunmaz ki.
Biliyorum ’’var olan istenmez’’ der gibisin, ’’sen de var ise durma yaşa’’ diyorsun.
Biliyormusun vakit çok geç artık.

Nasıl yaşardım, nasıl yaşardım ki...Saatimin ayarı yoktu o zamanlar.
Farkında bile değildim çalışmadığının.
Ne yelkovana baktım, ne akrebe. Günler bile kocamandı, harca harca bitmez.
Kelime hazinemde soru sözcüğü kayıptı. En çok ta evet, yanıbaşımdaydI. Hayır küskündü o zamanlar.


Hayallerim vardı herkes gibi... Gerçekleşmeyecek kadar pahalı da değildi hani.
Ne pembe bulutlar istedim, ne de yat, kat, araba. Uçsuz bucaksız değildi ki isteklerim.
Ne ezmek istedim birilerini ne de üzmek. Ne çok konuşmak ne de hep susmak.
Yalnızca beni susturmadan dinleyecek bir çift kulak, üzüldüğümde başımı yaslayacağım bir omuz,
şımardığımda tebessüm eden bir göz, beni değiştirme gereği duymadan,
beni ben olduğum için seven bir yürek istedim.Hepsi bu kadar.’’Daha ne olsun ki’’ diyorsun biliyorum.
Farkındayım aslında çok şey istedim, bunların hepsi kimde var ki, benden başka...Bir de yalnızlık olmasa.




23 ekim 2010/nilgün kurt