ılık nefesin değiyordur nevresimine ve saçların yastığında...bakma sen bana,ben sana kızmadım sevgili...benim en çok kızdığım kendimde bir yer aslında...sessiz şarkılardan çalınan her notayı bana armağan ettiğin gün bildim ben;bir ömür çıkmayacaksın kirli zulamdan...ve benden alabildiğince nefret ettikçe hep benim olacaksın...

kış geldi buralara da...gerçi bugün gülüşün gibiydi gün;yaz sıcaklığında ve ilkbahar sarhoşluğunda... güneşe baktım ve seni özledim... bir senin anlayabildiğin bir dille çağırdım seni.günden güne silinen ümidimin bedenini hasretine sundum.gariptir sana ait olduğu için boyun eğdim hasretinin ruhumda gezinen hoyrat ellerine;sesimi çıkarmadım...çıktı gitti içimden şarkılar ve telleri toy bir türkü tarafından koparılmış bağlamanın iki büklüm mızrabına dönüştü dilim...

dağlara armağan ettiğim gecelerimi hatırladım bir an...ıssızlığın böğürtü-böcek sesleriyle seviştiği vakitlerde tanıdığım her yıldızın yerini kontrol ettiğim gecelerimi...sen yoktun o zaman sevgili,tanımazdım seni...ama sanki gelecek büyük bir günü bekler gibi ,orada öyle kayanın üzerinde yatarken heyecanımla anlatırdım içimden tanrıya...nerede kaldı derdim vaad edilen ve sevgiyi hak etmiş bir sevgili?

şimdi inanamayacağım kadar imkansızlaşıyor her geçen lahza aramızdaki o acemi tedirginlik;aşk...ustalaşıyoruz herbirimiz,seçilen bir acı ve azhab özenli... savaşa dönüşmüş bu aşkta kim bir diğerini ne kadar yok ederse o kadar iyi!ah o tedirginlik ve ellerimde iklim değiştiren mahçup-utangaç ellerin... çıksın şimdi o güzel fotoğraflardan ellerin ve sevsin hüzünlü yüzümü...huzmeler halinde o ilk ışığımız tekrar girsin içime...

ilk tanıştığımız gün camın kenarındaki koltuğun kenarına oturup elin elimde ve gözlerin yüreğimde gezdiğinde bildim ben; en çok seni yitirdiğimde canım yanacak benim...


Öznur Çeken’ e ...

iLker keNar...