18/7/2010 ·





Akşam güneşi batarken, canımız acımadı.

- Çok sertsin!

- Öle

Kısa ve net idi.

- Bu sertlik sana yakışıyor.

- Yakışır.

Ormanın Kralıydı.

- Bakışlarındaki sertliğe hayranım.

- Pis bakarım.

Kırk altı numaralı bakışıydı.

- Sakın yumuşama!

- Merak etme. Yumuşamam.

Taş gibiydi.

- Sert kayaya çarpmış gibiler.

- İyi. Öğrendiler.

Öğreticiydi.

- Sert çocuksun ama…

- Ama…

Kelimeler bile uygundu. Terslik vardı. Hesapçıydı. İçten yanmalı motorlar gibi içten pazarlıkçıydı. Oysa sert olmak, hesapsız olmak demekti. Geride ne bırakmış olduğunun hesabını yapmamaktı.

Dokununca sertlik hissedilir. Dokundurtmaksa herkese nasip değildir.

Nefesim. Ama tutamayacağınım.