Elim ayağım gibi birşey oldun... İki gözüm gibi... İki gözle bakmak varken neden tek gözle bakayım ki dünyaya... Sen varken neden sensiz olayım ki gibi birşey oldu bu... Ama aslında sen yoksun.. Yani varla yok arasındasın...
Evet varsın benim kalbimde içimde ömrümdesin sen...Hayatımın temeli gibi birşeysin... Sen olmadan elim ayağım tutmuyor yere düşüyorum her defasında.... Aslında sen hiç yoktun hiç olmadın. Hep uzaktaydın...
Fakat kalbimdeydin..
Yanımda olmadığını bilsemde, bu havayı soluduğunu biliyorum, ve bu bana güç veriyor... Yeni bir güne daha hazırlanıyorum...
Ve tekrar bir düşüş....
Defalarca düşüyorum, defalarca ağlıyorum.. Elimden fazlası gelmiyor çünkü.. Ve hepsini fırlatığımı sanıyorum gökyüzüne... Sanıyorum ki bitti, güçlendim. Ağlamayacağım bir daha onunla konusurken gözlerim dolmayacak, yüzüm kızarmayacak, karnıma ağrılar girmeyecek, bacaklarımı hissetmeyeceğim..