çevremde kim varsa hepsi ağlıyordu.ağlama sesi duyulmayanlar kendinden geçmiş baygın bir halde bir kenara uzatılmışlardı.onlardan biri büyükannem ellerinde karga tulumba bir halde getirip odanın bir köşesine kolanyalar ellerinde bırakıp gittiler.annem kardeşimi kucaklamış son bir kez görmek için ordan oraya bir koşuşturma içinde ne yaptığını bilmeden gezinip duruyordu.kardeşim ağlamıyor bir canlı eşya gibi annemin kucağında eklemsiz bi varlık gibi sallanıp çevresini bilinçsizce izlemekteydi.yanımdan vurup geçen adamlar beni bile farketmiyoryorlar ellerinde kovalar bezler kanlı giyecekler ... beni farkeden birisi yoktu... neden görmüyorlardı....her zaman elimden tutup boş bırakmayan kişiler sığındığım güvende olduğum yanımdaki şahıs nerdeydi...geziniyorum tutacak beni kucağına alacak birini arıyorum bulamadım ama sanırım bulamayacağım ......
yıllar çabuk geçti ...hayat zor... üniversite yılları geldi ve ben yarıda bıraktım elimden tutan o kişinin eksikliğini şimdi daha iyi anladım... parasızlıktan okuyamadım...
evde okul yüzü görmemiş çocukları için her fedakarlığa katlanmış annem ve byüyüp gelişmiş erkek kardeşim ... evde başka kimse yok.....
ve yalnız kaldığımı o zaman anladım ...
her zaman elimden tutup bırakmayan babam yoktu yanımda ...
yıllar önce ordan oraya koşanları anlıyor ve şimdi ben ağlıyordum geç kalmışlıkla....
ve yalnızım.....