İnsanların hayatları hep özlemlerle dolu… Hâsılı haset çekiyor kimisi, kimisi gelmeyecek bir yolcuyu bekliyor…
Öylesine acıdır ki bu, gelmeyecek yolcu… Evet, hayatınız da o yoktur… Gitmiştir…
Edebi bir yolculuğa onu belki de siz uğurladınız…
Ama bunu bilerek bekliyorsunuz… Her kapı çaldığında sanki kalbiniz yerinden
fırlayacakmışçasına hızlı atar… Lakin biliyorsunuz… O yok… O gitti…
Garip bir duygu içinizdeki… Anlamsız, gecenin karanlığı gibi ürperti dolu…
Böylece geçer günleriniz… Umutsuzsunuz…
Birde, beklemek var… Geleceğini bilerek beklemek…
Delicesine özlemek… Her gece aynı düşlere dalmak onunla… Bu da en mükemmelidir özlemlerin…
Ayrı yerlerde aynı, kalpler…
Bilirsiniz, günleri iple çekersiniz…
Kavuşmak… Sarılmak. İçten bir merhaba…
Hep o anı, o saliseyi getirirsiniz yâdınıza…
Aptal gibi olur ruh, kalp ve beden… Hepside ayrılır o sıralar…
Ruh can çekişir…
Kalp özler…
Bedense avutmaya çalışır her zerreyi…
Böylece zamana yardım edersiniz… O günü hemen getirisiniz… İşte bu kadar…
O zor günlerin acısı içten bir sarılmayla, tutkulu bir sevgiyle yok olur gider…
Bir köpük misali… Uçuşur havada… Böyledir özlemler…
Benim bildiğim özlem bu işte…
Belki sizin hayatınızda daha farklı özlemler yer almıştır…
Onunda siz kaleme alın…
Ve sihirli bir ilham perisiyle anlatın dünya ya…
İnanın bu çok güzel bir duygu…
Ama imkânsızı beklemek olmasın sizinde hasretiniz…
Giden gitmişse… O ebedi yolculuğa çıkmışsa… Bunun geri dönüşü yok demektir…
Özleyin ama sakın beklemeyin…
Ve asla hayal kurmayın..Çünkü sizde yok olmaktan beter hallere gidersiniz…
Bilin ki o gitti… Ve o bu dünyada değil… Milyonlarca insanın arasında değil…
O’ nu, O’ nun olduğu yerde bekleyin…
O gitti…