Bazı anlar vardır hayatta bir üzüntünün üstünü yeni bir heyecanla örtmeye çalışırsınız.Böyle bir geceyi sabah etmiştim, yıllık iznim bitmiş kırkbeşgünlük bir birliktelikten sonra ailemden,köyümden ayrılma vaktiydi bense bunun üzüntüsünü yeni aldığım arabayla ilk kez uzun bir yola çıkacak olmanın heyecanıyla bastırıyordum. O kadar berrak bir güneş ve o kadar canlı bir yeşillik hakimdi ki köye adeta beni bırakma diye yalvarıyordu ama mecburdum.. süre dolmuştu tüm zamanlar gibi sayılı gün gelip geçti.. aslında pazartesi günü çıkacağım yolculuğu ani bir kararla pazara aldım bunun nedeni kardeşlerimin gece yok şöyle kötü rüya gördüm yok böyle gibi yorumlarına maruz kalmamaktı. Çünkü acemi sayıldığım halde annem benimle birlikte gelmeye karar vermişti.Bu benim heyecanımı iki katına çıkarttı tabi endişemi de... buna rağmen büyük ablam SELMA bir şekilde öğrendiği yolculuğumuza bir ateş düşürmüştü. Beni arayıp hayatta bir tane anne olduğunu biliyorsun değil mi? dedi evet biliyordum ve sırf bu yüzden bu güzel yolculuğu sizden gizledim ama duydun işte... neyse bütün bunlara kulak tıkayıp bana güvenen annemi de yanıma alıp yeşil köyümden babamın elini öpüp sirenler eşliğinde çıktım.Annem ne hissediyordu bilmiyorum ama ben çok heyecanlıydım... bu belki basit gibi görünüyor yani nedir ki alt tarafı bir yolculuktu, benim için farklı bir anlam taşıyordu yolculuktan öteydi... güven ve sevgi tezahürünü annemde hissetmek çok güzeldi..
Türkiye de bayan sürücü olmanın ne kadar zor olduğunu birkez daha ama bu defa bizzat yaşayarak anladım. Henüz yolculuğumuzun ilk onbeşinci dakikasında kornalar çalmaya başladı o kadar abattılar ki; soğukkanlılığmı kaybettim annem sakin olmamı söylüyordu ben herhalde arabanın arkası yanıyor ya da teker patlamış olmalı diye düşünürken şöför tabiriyle çektim sağa herşey normal görünüyordu...annem haklıydı yani...bu olay heyecanımı bir anda bitirdi garip bir şekilde sakinleştim ve kendime çok güveniyordum.Artık daha rahat ve daha güvenli seyrediyorduk.Annemle birşeyler konuşuyor arada şaka bile yapıyordum böylelikle ilk molamızı yol üzerinde bir restoranda verdik.Hayatım da içtiğim en keyifli çaydı yolun büyük bölümünü sorunsuz gelmiştik esas iş İSTANBUL denen o yerden geçmekti İstanbul bizi çok iyi karşıladı sakin ve huzur vericiydi hele boğaz köprüsünden geçerken anne hep buradan böyle geçmek istemiştim bunun ilk kez seninle olması çok ayrı bir anlam taşıyor dedim yaz bunu çünki ben yazacağım dedim.Tabi nerde yazacağımı bilmiyordu annem tıpkı ona olan sevgimi sizlerle paylaştığım gibi bana duyduğu güvenle ne kadar mutlu olduğumu da sizlerle paylaşıyorum. Teşekkürler canım anneciğim güvenin ve sevgin için...Tabi şükürler olsun bize bu günleri gösteren rabbimize...