Dünyam, Sizin Sevginizle Varolurken
Ve Siz Yokken
Yetecek Hiçbir şey Yok
Bende Sizden Başka…
Babalarımıza; yanımızda olanlara, olmasını düşlediklerimize, olmasını düşünmediklerimize, olma olasılığı olmayanlara..
Muhtemelen hiçbirimiz babalarımıza ilk seslenişimizi hatırlamıyoruz. Oysa bazen isyan, bazen ürkek af dileyiş, kimi zaman sessizliğin içinden yükselen çığlıkta; özürlerin gözyaşlarına karıştığı seslenişlerin özlem duygusuna yenik düştüğü son seslenişler, haykırışlar hiç kulaklardan silinmez. GİTME.. Beni BIRAKMA.. Ben SENSİZ NE YAPACAĞIM.. Peki, sen OLMADAN.. Kime GÜVENECEĞİM? Kim beni KORUYACAK? Özür DİLERİM.. Affet BENİ..
Güzel bir seslenişmiş BABAMIN sessizliği… Hatalarının hata olmadığını hepsinin kendi güzelliği ile bütünlendiğini ve benimde buna ulaşacağımı göstermiş. Eksiklerinin aslında gördükleri kadar yaşamımıza sunduklarıymış.. Yapamadıkları tamamlanmak üzere çalışılan önemli tez konularıymış. Ancak, sentez yapabilmemiz için bizlerle örnekleri paylaşmış.
Sevildiği kadar sevmeyi bilirken; sevgiyi, sevdikleriyle paylaşmayı görev edinmiş, sevgiyi sevdikçe çoğaltmayı göstermiş. Mutlu etmek için hareket ederken, keyif almak için gülümsetirmiş. Verdiklerinin beklentisine girmeden yüreğini açmış. Paylaştıkça çoğaldığına inanıp, çoğaldıkça paylaşmıştı. Sözcükler hep onda saklanmış, sessizliği paylaşmıştı. Rahat – geniş zamana yayılan keyifler peşinden koşmuştu. Güzel bir insan olmak için nefes almış, hatırlanır bir dost olmak için susmuş sessizliği paylaşmış, iyi bir eş olmak için aşkla sarılmış, doğru bir rehber olmak için evlatlarının varoluş sebebi olmuştu.
İYİKİ Annemi seçtin ve BENİM BABAM OLDUN. İYİKİ SİZİN KIZINIZ OLDUM.Huzurun duaların daim olsun.
Onların bize sunulmuş hediye olmalarına bizlerin de onların ödülleri olarak görev paylaşımında rol almamızın önemini bize sundukları için TEŞEKKÜR EDİYORUM.
Belki de hepimiz aynı güzellikleri, aynı şansı yaşamadık. Varoluş sebebimiz olanlara yine de teşekkür etmeliyiz. Bize sunmadıklarının; arayışlarımıza, ayakta durabilme gücümüze, doğruya ulaşma yolunda karşımıza çıkanların görevlerini öğrenmemize ne kadar katkıda bulunduklarının farkında olmamız adına teşekkür etmeliyiz. Kızgınlıklarımız, nefretlerimiz, unuttuğumuzu düşündüğümüz unutmak istediklerimizi aslında hep içimizde var etmemize daha çok büyütmemize neden olmakta… Her şey karşın bizlerden ne kadar uzakta olurlarsa olsunlar; ilk seslenişlerimizi bile hatırlamadığımız BABALARIMIZA bu gün sevgiyle MERHABA diyelim, Sevgiyle HOŞÇA KAL diyebilelim.
D.A.