Sabahtı sessiz bir sabah.
Soğuktu, yalnızdı.Üşüyordu elleri.Titriyordu uzandığı yatağında.Odanın boş ve kasvetli oluşu mu yoksa senin yokluğun mu onu üşüten. Kalkmak istedikçe onu yatağa çeken bir şeyler vardı sanki . Bir hamle ile doğruldu. O güzel Ela gözleri donuktu, anlamsızca bakıyordu etrafına. Yitirdiği umutlarını arar gibi ta uzaklara çok uzaklara bakar gibi bakıyordu, pencereden sızan ışığa.Onun için umutsuzluğu taşıyan boşluğa hiç bakmadığı kadar ürkek bakar gibi ..
Güne mutluluk şarkıları söyleyerek başlamayı severdi o tatlı sesiyle. Konuşmayı unutmuştu sanki dili,sesi çıkmadı .Yutkundu birkaç kez.Uykuda mı ,uyanık mı anlamaya çalıştı bir an.
Yüreği karanlıktan korkan bir çocuk gibi hızlı hızlı atıyordu.Göğsünü yırtıp çıkacak sandı.Onun gidişini anladığında.
Belki bu bir rüyadır dedi .Ama…
Sabahtı soğuktu .Yalnızdı.Belli ki üşüyordu , dokunsan ağlayacak …


Sabahtı yalnızdı. Anlatacaktı bir bir yaşadıklarını ,hissettiklerini ,Söyleyecekti çok şeyler. Ama anlatmaya gücü yok gibiydi. Ruhu duvardaki kırık aynanın parçalarına dağılmıştı sanki gibi
Sabahtı soğuktu .Yalnızdı.Belli ki üşüyordu , dokunsan ağlayacak …
Gözüne masadaki bir not ilişti….
…………………..
Üzgünüm...