10/5/2010 ·





Elden ele dolaşıyordu. Ta ki saklanması gerektiği hissedildiğinde saklandı.

- Sen mi yaptın?

- Evet. Ben.

Göğsü kek gibi kabarıyordu. Ondan aldıklarını buna satmıştı. Bir tek kendisi biliyordu. Öyle olması gerekiyordu. Açıklar vermek istemiyordu. O nedenle de daldan dala atlayıp durmaya çalışan kuş gibiydi. Göze gelmek değil, gözüne girmek istiyordu. Bu durum kendisi için çok önemliydi.

- İnanmıyorum. Harikasın.

- İnan. Öyleyim.

Dünyanın sekizinci harikası olduğuna inanıyordu. İnandırıyordu. Gözleriyle gördüğüne inanıp inandırmakta zorluk çekmiyordu. Kendisine göre önemli olanda buydu. Zamanlama da hatasız davrandı. Ortaya çıkmak için çok can atıyordu. Çıktı.

- Sen yapmadın değil mi?

- Yok. İşim olmaz.

İçten içe gülüyordu. Yapacağını yapmıştı. Ondan başkası yalandı. Oysa kendisi de yalandı. Dar olan yerlerdeydi. Genişlik bulunca at koşturmaya başladı. Gözü ondan başkasını görmüyordu. O gözlerinin görmediği gerçeklerse, panayır yerlerinde ki coşkuydu. Çalan çalıyor, oynayan ise oynuyordu.

- Ya sen bir tanesin.

- Evet.

Bu kadar basitti.

Yıllar yılları kovaladı. Sahte sevgiler yaşandı. Yalan rüzgârları esip durdu.

Nereden geldiğini göremediği bir ses duydu.

- Hesap ver

Dayıyım. Ama yeğenlerimin.