Güzel günlerdi deyip düşünüyorum kendi kendime,eski günlere özlemim hergün biraz daha yırtıyor benliğimi.Oysa daha dün mutlu değil miydik biz? Kendimizi ve birbirimizi kandırmadan mutlu olmadık mı?

Hayallerimizde büyüdü bizimle birlikte,çirkinleştik.Öyle saçma engeller konuldu ki önümüze,biribirimizin yüzünü göremez olduk artık.Tuzaklara düşmeyelim derken tuzağın kendisi oluverdik.Farketmedin mi plastik topundaki küçük deliği? Farketmedin mi biz artık çimlerde yuvarlanamıyoruz,elbiselerimiz,küçük zevklerimizden daha değerli şimdi.Daha önce hiç hissetmediğimiz aptalca duygular sardı benliğimizi,neredeyse hayatta dostluktan daha önemli şeyler olduğunu düşünecektik.

Bize artık yaşamanın zor olduğunu öğrettiler.Dostluğu,aşkı,sevgiyi hiçe sayıp,bedenimizin rahatı için yaşamayı öğrettiler.Hayatımızdaki en güzel şeyleri basitleştirip kafamıza bir sürü soru işareti çaktılar.Oysa biz neler istemiştik bu hayattan,hep birlikte olalım istedik,birlikte savaşıp,birlikte ağlamak,bir kız arkadaşımız olsun istedik,biriktirdiğimiz parayla sinemaya götürüp öpüşmeyi öğreneceğimiz ve biz özgürlüğümüzü istedik,gölgesi küçücük kendisi kocaman hayallerimizin özgürlüğünü.

Hatırlar mısın,biz hiç ağlamazdık eskiden,kırık notlarımız yüzünden yediğimiz soft tokatlardan sonra bile.Oysa şimdi ağlamak istiyoruz delicesine,sırtımızdaki hatalar yükünü indirip gözyaşlarımızla,biraz ara vermeye çalışıyoruz aptal koşuşturmalarımıza.

Macera değil,huzur istiyoruz artık,renkli macunlara değil,bira kutularına uzanıyor durmadan ellerimiz,kavgalarımız kırıcı değil yıkıcı oluyor artık.Paramız yoksa sokakları özlemiyoruz artık,ruhlarımız paraların üzerine basılmış besbelli.

Bir bataklığa itildik dostum benim,debelendikçe batıyoruz ve en kötüsü çıkabilecek bir kara parçası yok artık.Tutulmuş nefeslerimizle yaşıyoruz çaresiz.Biz bizi seviyoruz,bizi kimse sevmiyor.Şarkılarımızı kurtarabilmenin buruk sevinciyle en dolu kadehlerimizi kaldırıyoruz hayata,şimdi,biz yaşamak istiyoruz,çok geç olsa bile...