İnsanlar şaşırtmakla hükümlü sanki..Ya da ani duygular yaşatmak ile..Anladığını sanıyorsun karşındakini,lakin paçalarını çamura bulayan da aynı kişidir..Dudaklarına ani bir hüzün katar ve sessizliğe bürünür..Düşüncelerin karmaşıklaşmış ve tam aydınlığa kavuştuğunu sanarken yine aynı şey başa sarar..Hayat sevilesi aynı zamanda sövülesi bir döngü..Alışırsın tüm yaşananlara,ama bir güneşin doğuşuna aldanacak kadar da saf bir yüreğin olduğu müddet,gülümsesen de her tebessümünün arkasında gizlidir hüzünler..Dudaklarına yapışır ve tebessümlerin bir ruj misali..Silinip gidecek sadece onlardır,geride yine bükük dudakların kalır..

İnsanlara aldanmak en alışıldık huy haline gelir..Hiç kötü düşünemezsin çünkü..!
Saçma saçma şeylerin yüzeyde kalacağına,her şeyin sıradan görüleceğini ummazsın..Öksürdüğünde bile sana değer verici tedirgin bakışların olması öyle önemlidir ki senin için,yanındakiler çok özel ve büyük şeylere değersiz yaklaşınca hüzünlerin artar..
Eskilerde kalmış ruhum ve sadece yazarak bütünleşebiliyorum her şeyin gerçekliğiyle..
Hani o karşıdan bakışmak bile çok özeldi ya eskiden,hani o aynı şehrin havasını solumak bile sevdiğin insanla,hani o aynı kaleme dokunduğunda bile mutluluktan uçardı ya insan..

Ben bu zamana ait değilim..Bedenim bu zamanı yaşarken,ruhumun yüzyıllar öncesinde yaşaması kahrediyor beni..Ruhum olmadıktan sonra hoş,bedenimin de hiçbir anlamı yok..!
Nefes alınmıyor değişen zamanda,her şeyin anlamını yitirdiği bu zamanda benim de ruhum yitik..Nefesim yok..