Buket çalan saatin sesi ile uyanmıştı. Gitmesi gereken bir işi vardı. Annesi çoktan kahvaltıyı hazır etmiş “Hadi kızım, işe geç kalıyorsun Buket” der. Oysa o hayallere dalmıştı. Samet’i düşünüyor, onunla kurduğu evlerini hayal ediyordu. Annesinin tekrar çağırmasıyla yerinden fırladı. Güzel bir kahvaltıdan sonra işinin yolunu tuttu.

Bir şirkette genel muhasebeye bakıyordu. İşine gelmiş, koşuşturma başlamıştı. Bir ara annesini arayıp işe geldiğini söylemişti çünkü annesi kızı için endişeleniyordu. Buket çok dalgındı hem de çok… Samet’le ilgili karar vermesi gerekiyordu.

Gün işlerin yoğunluğunla geçmiş, mesai bitimine gelmişti. Telefonun sesini bile geç duyan Buket, arayanın Samet olduğunu görünce hemen açtı. Görüşmek istiyordu. “Peki” dedi. “Artık bugün her şey netleşmeli” dedi içinden.

Buket oturup beklemeğe başladı. Sanki dakikalar geçmiyordu ve sonunda geldi. Sakin, deniz manzaralı bir yere oturdular. Konuşmaya başladılar.

Ailesini ikna edememişti Samet. Egeli kız istemiyorlardı. Şahsi değildi. Daha önce abisinin yaşadığı bir olaydan dolayı Egeli biri olsun istemiyorlardı.

Tanımadan önyargı yapıyorlardı.

Zayıflamıştı Samet. Ağzının içleri yara olmuştu. O da seviyordu ama ailesini ezip geçemiyordu. “Her şey gönüllü olsun” diyordu.

Buket, artık dayanamıyordu. “2 yıl oldu. Ben seni ne kadar bekleyebilirim? O zaman sen anlatmasını bilememişsin. Ben seni aileme anlatmasını çok iyi bildim. Onlar da diyebilirlerdi aynı şeyleri. Ben aradan çekiliyorum. Mutlu olsunlar.” deyip ağlamaya başladı. Samet de ağlıyordu.

Geride sadece yaşanmış güzel anılar kalarak bu sevgi noktalandı.

Aileler, keşke biraz daha anlayışlı ve önyargılı olmasalar.

Bu yaşanmış bir olaydır.