Benim üçlüler yine kavgadalar…
Bedenim ruhuma, ruhum beynime, beynim ise hepsine savaş açmış durumda.
Ben diyor…(Allah’tan ki diyor)…
Henüz ölmedim….
Son sözü ben söylerim….
Kalkın ayağa….
Uyanın biraz…
Edepsizliğin sırası değil…
Ne zaman ki ben susarsam (!)
Bu kadın da, bedeni ve ruhu ile susar o zaman!..
Ama ‘O’ zaman; bu zaman değildir!.

Yine bir tokat patlıyor, ikisinin de yüzlerinde.
Ve sesleniyorlar birbirlerine…
Zaman elele tutuşma zamanıdır diyor, içlerinden biri…
Kim?
Önemli mi?
Diğeri, şımarık.. Muhtemelen ruhtur bu.
Bedene sesleniyor..
Yakala beni!…

Ey iflah olmaz serseri…
Sen bilir misin?
Nasıl yorgundur o beden.

Beyin..Yine sinsice sırıtıyor….
Sen mi diyor, pes edeceksin?
Kalk…. Kalk ve toparlan!.
Bu göz yaşı da neyin nesi?
Yakışıyor mu sana?
Ruh çığlık atıyor..
Dur diyor!
O bir tür arınmadır…
Bırak… ’Her bir damla gözyaşı ..
Sanılanın aksine, bağlar yaşama.
O bir işarettir.
Ölmeyen duyguların…
İfadesidir.
Ağlayan insandan korkma…’

Diyor.



Her bir damla göz yaşı..
Sanılanın aksine…
Bağlar beni hayata..
Var olduğumu anımsatır.
Olduğumu ve daha olacağımı.
Tadı tuzludur, dudaklarına süzüldüğünde.
Şevkle dilini gezdirirsin dudaklarında…
O hafif acımsı, tuzlu tad…
Sana seni ve benliğini hatırlatır.
Ellerin, gözüne gittiğinde;
bir kez daha gururla ve inatla silersin her bir damlayı.Ve doğrulursun..
Bir daha ki..
Yıkıma kadar…
Yemin edersin, bir kez daha…
’Ben buradayım’ diye...
Sımsıkı sarılırsın…
Beden, ruh ve beynin BARIŞMIŞLARDIR YİNE.
-------------------

Yok……Tarih falan istemeyin benden.
ZAMAN kaydı yine.

Semra Kılınç