Son diyorsun her cümlende “son”. İki defa görmeye mi tahammülün yok yoksa öfkemden mi korkuyorsun? Aynı şekilde Rapuzel’in kulesi gibi bir yerden sesleniyorsun. Benim sana ulaşmam mümkün değil, sadece orta yerde durup, görmeni bekleyebiliyorum. Önümde binlerce ateş püsküren ejderha onları yenmeme yardım bile etmiyorsun. “Gel diyorsun” “belki son defa” diye… Nerede olduğumu biliyor musun? Elimde olsa sen demeden geleceğimi biliyor musun? Sana sahip olmak için değil kaybetmemek için. İzlediğim filmlerin, okuduğum romanların hiç sevmediğim ayrılık sahnelerini yaşamak istemiyorum. Bu aralar ideallerimle hayal kırıklıklarım arasındaki köprüdeyim. Bu köprüyü geçmeyi çok istiyorum Şimdi senden istediğim iki şey var sadece destek ve şu ortadan kaybolmalarını kesmen, ani gidişlerin susuzluktan bile beter. Şunu da unutma geleceğim ne olacaksa olsun diyip geleceğim ama merak etme yumruklarımı sıkmadan sadece kalbimde sevgiyi yer açıp geleceğim. Çünkü sevgi ile yapılanlar iyinin ve kötünün ötesindedir.
Ayrıca ANBÖ şiirini yeni gördüm hoşcakalabilir mi bir insan yaşamadıkları söyleyemedikleri büyürken içinde... Aşk dediği merhametsiz tanrı onu her gün cezalandırıken mümkün mü hoşcakalmak ? Seninle haberleşme olanağım bile yok benden ne kadar haberin var onu da bilmiyorum.
Sevmediğim bu hayatı sevdirecek son insanı da kaybetmemek ümidi ile
görüşmek üzere...