Bu zamanlarda yaşanır özlemler, bu zamanda yaşanır ayrılıklar ve umutsuz bekleyişler.
Göğsüne sokularak kalbinin mırıltılarını dinlemeyi özlersin yada uyanmayı…
Umudun sonsuzluğunda kurduğun hayaller birer birer yok olurda, sonra..
Kendi yalnızlığınla baş başa kalırsın… Birebir kurduğunuz hayaller, söylenen küçük aşk ve özlem sözcükleridir, saf temiz sözcük kafileleridir, geçen sevda yokuşlarından…
Sevmek bile basitleşmiştir bu sevda sığınağında. Onu düşünmek bile gecenin yarısında güneşin doğmasına yetecektir yada kollarında uyanmak…

Ayrılık ahhhh! Ayrılık öylemidir ya onun gidişi ile yüreğinin yarısı da onunla gider sen ise uçsuz bucaksız bir hayaller ve acıların içinde kalakalırsın…
Gidemezsin peşinden… gitsen de ne fark eder ki…

Eylül yağmurlarıyla ıslak tren rayları alır götürür onu, sanki tren’in acı çığlığı savaşı kazanmış bir generalin gurur haykırışlarına dönüşür. Ufuk çizgisidir artık o.
Rayların üzerinde yok olan bir hayaldir. Yıllarca gittiğiniz yollar bir arpa boyu, tüm hayatı paylaştığınız yıllarınız bile Sabun Köpüğü’dür aslında…

Nevin Korkmaz
1998