Umutsuzluk içime nakşetmiş artık. Söküp atmak imkansız... Hayat benim için sadece yaşamış olmak... Anı yaşamak zorunda olduğum için, anı geçirmeye çalışmak. Bundan ötesi yok.
Hayata dair ne bir arzum ne de bir umudum kalmadı. Tükendim ben artık. Çalışmadan yoruldum hayat yolunda. Yemeden doydum, uyumadan uykumu aldım. Her şeyin sonuna geldim.
Aynaya baktığımda yaşayan bir ölü görüyorum. Kocaman gülüşümün ardında, daha koca bir hüzün seziyorum. Aslında yaptığım gülmek değil, gizliden ağlamak. Ama bunu kimse görmüyor. Herkes mutlu olduğumu sanıyor ama çok mutsuzum....
Gözyaşlarım bile küstü bana, artık akmıyorlar. Önceden derdim oldu mu, gözyaşlarım sel olup, süpürürdü tüm hüzünleri. O kadar çok derdim oldu ki artık gözyaşlarım da yardım etmiyor bana...Tamamem yalnızım. Hiç tesellim yok....
Tek ilacım uyku. Uyurken yaşadığını unutur ya insan, işte öyle ben de kendimi kısa bir süre olsa da unutuyorum. Ama yeni bir güne gözlerimi açmak, dertleri yeniden kucaklamak demek. Bu daha çok acı veriyor.
İşte bunun adı umutsuzluk, bunun adı hüzün... Bunun adı acı... Dermanı olmayan dert....