Harika bir günün akşamında telefonum çaldı. En can amcam, Musti Amcam arıyordu. Çocukken evlerimiz bitişikti. Onu bir baba gibi yengemi de anne gibi severim. Siyah-beyaz fotoğraflarıın hepsinde yanımda amcam ve yengem var.

Telefonda, "kızııımm nasılsınız iyi misiniz" diye sordu. Sesi titriyordu ve çok telaşlıydı. O an çok korktum, "amca biz iyiyiz ne oldu bişey mi oldu" diye panikledim. Ne de olsa annem babam, kardeşlerim, yeğenlerim, kuzenlerim, amcalarım, dayılarım, halalarım vs. herkes İstanbul ve çevresinde yaşıyor.

- Yengen sürekli rüyasında seni kötü kötü görüyor, başımın etini yiyor, o kız orada tek başına, alın gelin onu buraya" diye burnumdan getiriyor. Ah kızım ne olur bi ara da sesini duysun... dedi.

Onbeş gün öncesine kadar zaten 1,5 aydır İstanbul’daydım. Amcamları ziyaret ettiğimde amcam öyle sıkı sarılmıştı öyle ağlamıştı ki, sanki kaybettiği beni yeniden bulmuş gibiydi. O an darmadağan olmuştum...

Bunları düşünürken gözlerim doldu hemen kalkıp evi aradım, yengem çıktı telefona. Aynı telaşı yengem de yaptı. İyi olduğuma inandırana kadar akla karayı seçtim. "ah kızım ne olur gel artık oralardan" diye yalvardı.

Zaten İstanbul’a geri taşınacağım... bu telaşın nedeni, taşınmaktan vazgeçtiğimi düşünmüş olmaları olabilir mi acaba diye düşünmeden edemedim...

- İyi ki aradın sesini duydum... dedi.

- Amcam aradı senin çok telaşlandığını söyledi... dediğimde, "kim daha çok telaşlanmış, kim kimin burnundan getirmiş, sarıkız oralarda tek başına ne yapıyordur diye... asıl o benim burnumdan fitil fitil getiriyor... dediğinde daha fazla duramadım kahkahayı patlattım.. Olanca sinirlerim bozuldu...

Birbirimizin sağlığından emin olana kadar konuştuk ve bol miktarda hüzün yapmış bir şekilde telefonu kapattık...

Anladım ki, bir tarihlerde yazdığım şiirimde ne kadar da haklıymışım...

YOLLAR TUZAK

gecenin yarısı
bu gönül ağrısı
dinmez ki sızısı
hasretin

yollar ırak
yollar tuzak
bana yabancı
bu şehir

(Arşivden)