Kimi zaman, henüz bahar gelmediği halde havalar mevsim normallerinin çok üstünde bir değere çıkabilir. Havaların aldatıcı sıcaklığına kanan ağaçlar çiçek açar, çiçekler rengarenk giysilerini giyerler. Ortalığı hoş kokular kaplar.

Kısa süre sonra mevsim normallerine dönen hava sıcaklığıyla çiçekler önce sersemler, ardından soğuk havanın yok edici etkisine dayanamayıp solar giderler.

Ağaçlar çiçeklerini dökerler ve o yıl ya hiç meyve vermezler ya da çok az meyve verirler.

İnsanlarda böyledir. Aradığını bulduğunu zannettiğinden, kendisini sevdiğine adar savurganca. Gözü görmez dünyayı.

Işığa koşan pervane misali koşar sevdiğinin peşinden. Gecesi gündüzü o olmuştur artık. Güne gözlerini onunla açar, ne düşünse aklının bir yerinde hep o vardır. Gündüzü gecesi onunla doludur.

Oysa yalancı bahardır sevgilisi. Bir gün çekip gider alay edercesine. Kabullenemez insan, isyan eder, çıldıracak hale gelir. Verilen sözler unutulmuştur ve söylenen güzel sözler mazi olmuştur artık.

Kendisini toparlaması aylar belki de yıllar alacaktır artık. Ve o zamana kadar ne kendisine faydası olacaktır, ne başkasına.

Duygusallıkla romantikliği karıştırırız çoğu zaman. Oysa yalancı baharlar duygusuz romantiklerdir. Amaçları macera olan, sevgiden nasip almamış insanlardır.

Daldan dala, çiçekten çiçeğe konan böcekler gibi sömürürler sevenlerini… İşleri bitince de başka çiçekleri sömürmek üzere çeker giderler.

Denedik olmadı!..

Artık paylaşacak bir şeyimiz kalmadı!..

Birlikte olmamız bize zarar veriyor artık!..

Gibi sözlerle vicdanlarını sustururlar. Arkada bıraktıkları ne haldedir umurlarında bile olmaz çoğu zaman.

Aslında acınacak halde olanlar yalancı baharlardır. Ömür boyu gerçek aşkı, sevgiyi tadamayacaklardır. Ömürlerini umutsuzca arayışla tüketeceklerdir.

Terk edilenler belki çok acı çekerler, onurları gururları ayaklar altına alınır belki… Ama sevmesini biliyorlarsa, değerini biliyorlarsa bu acılara kat kat değecek bir sevda kazanırlar.

Fahrettin PETRİÇLİ