Bugün Cuma ve bu hiçbir şeyi değiştirmeyecek. Maddi varlığım ruh engeline takılıyor, ağlamakla ağlamamak arasındaki migren ağrısının tam ortasındayım şimdi. Kendi cenazesine gidip ölümüne üzülen bir ruhlar evi temsilcisine ağlamalıyım ama Naziler izin vermiyorlar. Kurşunu beynime yedim mi anlık duruyor her şey ve sonra? Sonra kafamdaki bir diğer delikle devam ediyorum arayışıma. Bir senatör kızıyken, tokat yiyen bir devrimci karısı oluyorum, kelepçeyi vuruyorlar kalbime ve o an terk ediyorum ruhlarımın evini.

Samatya’da alaturka oluveriyorum, kombinaya gidip “beni kan tutar” demeliyim ama alafrangalar izin vermiyorlar. Aslında işi sokak çocukluğu olan bir tiyatrocu ya da kadavra havuzuna dalan dışarı çıkıp canlılarını görmekten korkan bir doktor ya da babası senatör annesi devrimci olan bir kimsesiz olurdum. Ama ben senatör kızıyım ve tokat yiyen bir devrimci karısı ve kalbime kelepçeyi vurdular benim ve terk ettim ben ruhlarımın evini.

Kendi cenazesine gidip ölümüne üzülen bir ruhlar evi temsilcisine ağlamalıyım ben.