elbette yıllar geçecek birlikte atılan kahkahaları bastıracak önümüzdeki mutluluk çığlıkları, amma bir yanık izi, bir cam kesiği nasıl bir iz bırakır teninde, yıllarda geçse silinmez, taşır o anı olduğu gibi geleceğe, yarınlarına ve nasıl hassas olur o yara izleri, dokununca o zaman bile acır gözlerin yaşarır acıdan işte ela sen de öyle bir yarasın ki… önce aniden yaracaksın tenimi, acıyla kanayacaksın durmadan, zamanım seni düşünmekle değil de akan kanı durdurmanın telaşıyla geçecek, sonra kabuk bağlayacaksın en ufak hareketimde kanayıp acıtacaksın canımı, alıştıracağım bedenimi acı çekmeden hareket etmeye, şimdi de kaşınmaya başlayacaksın derler ya yaralar iyileşirken kaşınır diye öyle işte ben de kanatırcasına kaşıyacağım yarayı daha da derinden deşerek umarak açtığın yaranın geçmemesini, gözümden akarken yaşlar durmadan kaşıyacağım, derken kabuk bağlayan yara uzun uzun zaman sonra kapanacak yeni bir deri kaplayacak üzerini ama izleri silemeden kapatamadan, ben buradayım diye haykıracak yara ne kadar kapatmaya çalışsam da tenimi… yıllar yıllar sonra elim değecek o yara izinin üstüne, irkileceğim canım yanacak belki de ela diye bağıracağım canım yandığında, duracağım elimdeki tüm işleri bırakıp, tüm gözlerden düşüp, bulup bir deniz kıyısı gece vakti oturacağım taş banklara atacağım sağ kolumu yanımda sen varmışçasına boynumu sağa yatırıp omzumdaki başına dayar gibi… yanındayken izlediğimiz gibi derin derin nefes alıp izleyeceğim ışıkların yansımalarını olabildiğimce sessiz… usulca öpeceğim saçlarını koklayarak bırakmak için seni evine kaldıracağım başını omzumdan ve olmadığın gelecek aklıma ama ben yine de senin eve dönüş saatinde ayrılacağım oradan… gideceğim arabama, oturunca koltuğa açıp her zaman dinlediğimiz radyoyu, ellerimin arasına alıp başıma bir iki dakika bir şey yapmadan bekleyeceğim, ilk defa kullanır gibi çalıştıramayacağım arabayı ve gülümsemen gelecek gözümün önüne sallayıp başımı sağa sola gözlerimde birikmişken yaşlar ağlamaklı bir gülümsemeyle gideceğim çizdiğin yoluma….