Bu dünyada sevgi kime ait. İnsanlara sıkıntı çektiren, üzüntü veren, kendi menfaatleri için başkalarını feda eden bir dirhem dünya malı için başkalarını bir bardak suda boğmaya hazır olan içi kararmış, kalbi katranlaşmış, gözleri kararmış insanlar var.Ve bu insanlar sevgiden bahsediyor. Sevginin Olmadığını belki de sadece kendilerinde olduğunu iddia edenler bile var.Sevginin kendi hegomanyalarında olduğunu ve insanlara kendilerinin güneş ışığı gibi dağıttıklarını söylüyor.Diğer insanların aç, zayıf ve yoksul olduğu gibi sevgiden de mahrum olduklarını ifadelerden, davranışlardan anlayabiliriz.Haksızlık değil mi bu?
Değil, kötü dediğimiz şey bile iyinin kendisine ait olduğunu söylemekle haklı.Çünkü kötü dediğimiz ne! Dünya mı , insanlar mı , çevremiz mi yoksa kendimiz mi?
Başkalarını suçlarken biz ne kadar iyiyiz.Başkalarının açıklarını ararken kendimize ait olanları görmezlikten geliriz.Çok şey bildiğimizi iddia edecek kadar cava satmakta üstümüze yok.Daha bilmiyoruz ki bildiğimiz bilmediğimizin yanında bir hiç.Evvela kendimizin bir hiç olduğunu kabul etmemiz gerekiyor. Kim kabul eder bunu? Kim bu kadar cesur olabilir?
Cesur olmaktan aciz olan bizler yaşamaya ne kadar hakkımız var.Pislikleri yaratanlar ancak Pisliği hak eder.Ama maalesef bu böyle olmuyor.Pislikte kalanlar onlar değil başkaları oluyor!