Hayatımın vahim durumlarına ve zamanlarına şahit olduğum anları sık aralıklarla yaşamakta olduğum anlarda deve kuşlarının başlarını toprağa gömmelerine benzer tavırlarla ve hareketlerle başımı, zihnimi, his ve düşüncelerimi kitaplarımın ve yazı yazmakta olduğum sayfaların içine gömüyorum usulca…

Hüznün özünü derin hüzünlerle anlamaya ve kavramaya başladığım anların en müstesnası belki de şu an…

Hüznün içine doğururken ruhumu tarifsiz acılarla, teslimiyetçi damarlarım şahlanıyor bedenimin tanımsız ve belirsiz kısımlarında…

Kişinin sorumluluk alanı genişledikçe hüznün koyu kurşunî gözlerinin belirginleştiğini ifadelendirmişti, Hüznün Gözlerinde Mustafa İslâmoğlu.

Hüznün, koyu kurşunî gözlerin rengiyle ifade edilmiş olması düşündürücü ve hüzünlendirici.

Koyu kurşunî, siyahı beyazından fazla bir karışımın ürünü. Beyazın varlığını yok eden, görenlerde koyu kurşunî içinde beyazın var olmadığı izlenimi veren bir renk koyu kurşunî.

Hüznün yılgınlık, bıkkınlık, vazgeçmişlik, acizlik, belirsizlik, amaçsızlık ve donukluk yönüne dönük yüzüne benzetirim koyu kurşunîyi.

Siyah ve beyaz arasındaki sınırların cebren ihlâli ve beyazın siyahın ihtilaline mahkûmiyetiyle neticelenen bir savaşın an ve an siyahın lehinde seyreden durumunu anımsatır bana bazı anlar koyu kurşunî.