Hayat hep iki damla gözyaşı ile götürdün beni.Yüreğim hep mevsimsiz bahçelerde buldu kendini,.Kimi sevdiysem hep acının doruklarına cıkan ben oldum.Kime değer verdiysem hep gözlerin de değersiz ben oldum. Çokmu şey istedim bu hayatan, iki damla gözyaşının yanında biraz da mutluluk istemek sucmu.Yıların verdiği acıları,tekrar,tekrar yaşamak ve o acılarda boğulmak.Her gece dertlerini içki masasın da oturup düşünmek ve ağlamak tüm sıkıntını içki ile atladını düşünüp durursun, bilemesin’ki seni ölüme götüren şeyin içki olduğunu, olsun be güllüm. Ben senin acıların da ölmeye razıyken.Şimdi bir intihar gibi kendimi verdiğim kötü alışkanlıkların öldürmesine izin veriyorum.

Verdiğim onca hayat mücadelesin de artık pes ediyorum, gitmeliyim evet uzaklarda ölümü tadıp dikili olan kimsesizler mezarlığında yerimi almalıyım. Bu hayata kimsesizliğim ve yanlızlığıma birde mezarım eklensin yaşamak umutlu ve mutlu insanlara layiktir. Nasıl yaşarsan öyle mutlu olursun dediler. Ama yaşadım herşeyin sonunda mutsuz bir sayfa acıldı hep kapatılan kapıların ardında hep gözyaşlarım ve kalbimi acıtan terk edilişler durdu.

Sucmudur birini sevmek ve o sevginin kolların da sonsuza kadar sevişmek.Aşkın iki türlüsünü de yaşarmış insan, ayrılık ve mutluluk aşk bana göre değilmiş ben hep tekini yaşadım ayrılık.

Yakanlar, yürekleri parca parca sökenler ugrunda ölümü göze alanları terk edenler. Neyin duygusunu yaşıyorda. Zamanı geldiğinde terk edip giderler. Örnek olması için daha kaç kişi ölüme atlayıp’’ ibret olsun sevenlere yazıları yazacaklar’’ daha.

Kemal Şanver