Değer miydi bu çektiklerime,değer mi bu baş ağrılarına,üst üste tüttürdüğüm sigaralara,düşünmekten yorulan beynim,çalışmaktan iflas etmiş bedenim.Ben kimlere gideyim?Derdimi söyliyim?Neyleyim…Yorgun,bitap,umursamaz ama aşık…Her şeyden vazgeçerim ama senden asla diye dökülüyor iki çatlak dudağının arasından usulca…Eskiden narin,bakımlı olan o elleri şimdi nasırlaşmış,parıldayan gözleri sönük kalmış,dik bedeni kamburlaşmış,altın sarısı saçları ağarmış,beyaz teni buğdaya dönmüş.Değişmeyen tek şey bana olan sevgisi,sevgiden ziyade delirmişçesine olan tutkusu,alışkanlığı..Her sabah üşenmeden kalkması elinde sadece bir tane olan fotoğrafıma öpücük kondurması,kahvaltı bile etmeden her gün ayrı bir şehre gitmek için evden çıkışı.Gittiği yerde beni karış karış mahalle mahalle toprak toprak aramış..Umudunu hiç kaybetmemiş,evlenmemiş halbuki ne kadarda çok çocukları severdi.Tek başına kırk yıl bir ömür geçirmiş var olan yokluğumla…Evet çıktım geldim,kırk yıl sonra gamsızca…Beni tanımadı,o kadar sevdiği aklını yitirircesine sevdiği beni tanımadı…Önce kendini unutmuş,sonra beni ve daha sonra her şeyini bu sevda yüzünden..Şu anda tek bildiği adının Aysel oluşu..Onu da ben koymuştum bir zamanlar…Değer miydi bunlara Aysel… Değer miydi?