En büyüğü taş çatlasın 14, aşağı yukarı ikişer yaş aralı tahminen 12, 10, 8, 6, 4, yaşlarında altı çocuk. Büyük olan ikisi kız belli saçlarından. 7. kattaki evimin balkonundan bölgenin en işlek caddeyi izliyorum.

Şehirlerarası otobüslerin bile güzergâhı olan yoğun bir trafik saati.
Kırmızı ışıkta duran araçlara el uzatıyorlar. Güzeldirler mutlaka, uzaklık yüzünden çok seçemiyorum ama ‘çocuklar güzel olmalı’ diye düşündüğümden ‘güzeldirler’ diyorum. İnsanlara ne söylediklerini duymak yine uzaklık ve gürültü kirliliği yüzünden mümkün değil, ama en son sözlerini duyuyorum taşıtların arkasından bağırdıkları için.

Yarı aralık cama asılıyor 4 yaşlarında gibi olan, araba kırmızı ışığa yaklaştığından hızı yok ama hareket halinde daha. Araç durunca, sağ el uzanıyor içeri sanki Tanrıya dua eder gibi. Cam hızlıca kapanıyor nerdeyse kısıldı kısılacak o masumun minik dua eder gibi dilenen eli.

Taşıt gidiyor yeşil yandı. O elin minicik ağzı basıyor küfrü ve bedduayı bağıra, bağıra. İstemesem de duyabiliyorum, ‘öl, geber, bilmem ne çocuğu’. İnanamıyorum o daha küçük, bu sözler olmamalı, olmamalıydı incitti, benim büyük, onun küçüklüğünü.

Ayağı çıplak hepsinin, orta kaldırımda oynaşıyorlar, çocuklar ya! tekrar kırmızı yanmasını bekledikleri sırada. Az önce ettiği küfrü ve bedduayı unuttu çünkü. ‘Bu çocukların anne babaları nerdeler ne yapıyorlar’ diye düşünmeden edemiyorum, ‘belki bir çocuk daha’?

Bu yaşlarda başladı o eller dua için değil, o anne babalar yüzünden belki dilenmek için açılmaya, ne korkunç bir manzara. Bu dünyaya gelmeyi kendileri istemedi, ya da şimdi dilenmek için orda olmayı.

Yarın büyüyüp anne baba olacaklar onlarda. Çok üzülüyorum sahneler tekrarlandıkça.

Bu çok büyük bir haksızlık, önce onlara sonra dünyaya.

Şükrettim bir kez daha elimi ,dua etmek için açıp uzatırken Tanrıya.

Ah keşke şimdi elimde sihirli bir değneğim olsa…

NAZ