Karanlık.
Yağmur.
Hayal.
Meleğim.
Ve ben.
Zaman akıp geçerken, yağmur damlaları yüzüme vururken, ben masum bir meleğe sığınıyorum.
Masumiyeti perdeleyen ihanetlere, şeffaflığını yitirmiş ruhlara, buğulu bir cama işaret parmağıyla dokunan küçük bir çocuk gibi ürkek ve heyecanla nokta koyuyorum.
Islak bir toprak kokusu eşliğinde, hikâyeler anlatan masum meleğe hayranlıklar bakıyorum. Kirlenmemiş masumiyetine âşık oluyorum. Fısıldıyormuşçasına anlattığı mutlu hikâyeler.
Uykuya dalmam için, bana şarkı söylüyor. Huzur dolu, ipeksi sesiyle…
Korkuyorum.
Gözlerimi kapattığım da gitmesinden.
Ellerimi o kadar sıkı tutuyor ki hiç bırakmamacasına, benim korktuğumu biliyor sanırım.
Ruhuma dokunuyor.
Hüzünlerimi anlıyor. Ayaz da kalan beni sımsıkı sarıp sarmalıyor.
Meleğim.
Sahip olduğum kusursuzluğum.
İyi geceler…