Kıskançlık

Descartes kıskançlığı kısaca, “Sahip olduklarını koruma isteğinden kaynaklanan bir tür korkudur.” Şeklinde tarif eder.
David R. Mace “Normal kıskançlık, pek çok evliliği kurtarmış bir emniyet sübabıdır. Anormal kıskançlık ise yıkıcı bir saplantıdır ve tedavi edilmesi gerekir.” demektedir.
Genellikle sahip olunan kıskanılıyor.
Başarılı, güçlü, güzel, vb. meziyetlere sahip olanı kıskanmak ve başkasında olanı kıskanmak da sık görülmektedir.
Kıskançlığın en çok zikredildiği alan aile. Eşler arasında, çocuklar arasında ve ebeveynin çocuklarını kıskanması şeklinde görülüyor.
Bir başka tarif: “Sevdiği sahip olduğu veya münasebet halinde bulunduğu şeyin başkasıyla aynı tür ilişkiler içinde olmasına katlanamamak.”
Kıskançlık ve egoizm: “Kişisel egoizm ise, benim, başkalarının ne yapmaları, nasıl davranmaları gerektiği ile ilgili bir iddiada bulunmaksızın, kendi kişisel çıkarlarımı hesaba katarak eylemde bulunmam gerektiğini öne sürer.” Felsefe Sözlüğü / Ahmet Cevizci
Kıskançlık da, kişisel egoizm de tahammül sınırları içersinde masum sayılabilir.
Başkasını veya sahiplendiğimizi kıskanmanın belirlenmiş bir ölçüsü de yoktur. Kıskanılana hissettirilmediği sürece zarar vermez, kıskançlık. Kıskanılan veya sahiplenilen, şu veya bu şekilde etki altına alınmak isteniyorsa; maksadın aksi bir durumla karşılaşılması kaçınılmazdır.
Aşırı kıskançlık, güvensizlikten ve acizlikten kaynaklanıyor.
Ölçülü, erdemli bir hayat hepimizin olsun.
Sevgi ve saygılarımla.
Ahmet Bektaş