Çok canım yanıyordu. Bildiğim tek şey buydu.herkes benım iyi olduğumu düşünüyordu ben ise her geçen gün insanlardan biraz daha uzaklaşmaya nefret etmeye başlıyordum.
Babamı özlüyordum..
Ve normal bir özleme değildi.Çok özlüyordum en yakın arkadaşımı.
Kimse yerini tutamıyordu onun . Cümlelerimin çoğu ’şimdi babam olsaydı...’ ile başladığını fark ettiğimde bir şeylerin gerçekten kontrolumden çıktığını anlamıştım.
Türlü acılar çekiyordum ama kimse farkında değildi.bazıları beni umursamaz sanıyordu.
Aptallar!
Kesintisiz her gece ağlıyordum.Ölüm ne garip şeymiş öyle. babamın ölümünü bu kadar erken görmeyi hak edecek kötü şeyler yapmış olmalıydım ki bu kadar erken olmuştu.
Yoksa.. bilmiyordum işte ne olduğunu.
Konuşacağım kimse yoktu. Yalnızlığıma kaçıyordum ben de.
İnsanlar babamı kaybettikten sonra çoğu zaman beni gülüyorken görüyorlardı. Evet doğru gülüyordum ama içim kan ağlıyordu
Bunu kimse hesaba katmıyordu.
İşte bu yüzden kızgındım insanlara.
Çok sakindim ve bu sakinliğim beni bile korkutmaya başlamıştı. Beynimde sürekli yapmam gereken şeyleri düşünuyordum
ve öncelikte babamın istediği şeyler vardı tabı.
Onu yattığı yerde mutlu etmek istiyordum.
Hayır yanlış anlamayın babamın değerini ölünce anlamadım . Zaten her zaman mükemmeldi aramız ama işte herkeste olan gençlik vurdumduymazlığı vardı ben de de.
Ama çabuk bitti işte..
Birine dayanmak istiyordum aslında.. Tam da bu zamanda bulmalıydım hayatımın erkeğini.. Onla avunmalıydım ağlak gecelerimde ama bulamadım..
Çünkü kaçtım,korktum zaten 0 da hiç gelmedi..
Canımın bir kere daha yanmasına izin veremezdim. Zaten yeterince yanmamış mıydı.
Evet bir kere daha en azından bu kadar kısa süreden sonra acı çekemezdim. Çekmemeliydim.
Zaten hayatımın erkeği diyebilecek kimsede çıkmamıştı karşıma.. Yani tutanabileceğim kimse yoktu kendim hariç..
Her zaman yaptığım gibi ellerimle buldum avuntumu, yani yazarak..
Her baktığım şey, her duyduğum şey bana babamı hatırlatıyordu.. yaptıklarımızı,sohbetlerimizi..
Ne mükemmel adamdı benim babam..
Ve ben o mükemmel adama laik olup dayanmalıydım acılara ama yapamıyordum..
Çünkü o yoktu.. Ve ben onsuz çok eksiktim..
Şimdi her sabah olduğunda ben evde babamı ararım..sesini kokusunu..
Olmadığını anladığımda her zaman yaptığım gibi onu rüyalarda aramaya devam ettim..
Babamı kaybetttiğim günden beri günlerim hep böyle geçti benim..
Şimdi her kapı çaldığında koşarak açarım o kapıyı babamm geldi diyerek..
Ama babam bir daha hiç evimizin kapısından girmedi..
Yani anlayacağınız bir daha babamı hıc göremedim..


Ece Endersoy.