Atsam kendimi diyorum, şöyle sere serpe papatya ve çimlerin üzerine, ilkbahar gelişini karşılayan kuşları dinlesem. Dertten tasadan uzak, bir seni düşünsem, ve bir daha seni düşünsem kızar mısın? Duyar mısın beni aramızdaki sonsuz boşluktan...

Senle ben elele dolaşırdık. Sen papatyalardan taç yapardın, beni de yüreğinin Kraliçesi….. Çimlere uzanırdık seninle, kuşların mutluluk şarkılarını dinlerdik. Sen benim saçlarıma papatyaları takardın, bende ellerine öpücüklerimi…….

Aşkımızın adını papatya koymuştuk, yıldönümlerimizde birbirimize papatya almaya karar bile vermiştik. Saksıya ekerdik aşkımızı bir gün sen bir gün ben sulardım. Bir gün gideceğim aşkımızı sulamayı unutma dedin, ama aylardır yoksun onları ben suladım, hemde her gün….

Bu gün ilk defa aşkımıza su vermedim, boyunlarını büktüler, ilkbaharın ortasında kuruyup gittiler tıpkı sen gibi… Aslında ben değildim onları kurutan sendin gidişinle sen kuruttun onları….. Aşkımız suya , ben sana hasrettim aslında.

Gözler değildi beklide, sözlerindi beni yaralayan, kurumuş aşkımızın son bir dalında son yaprak gibi bekledim seni… Giderken o bakışın gelir aklıma, gizli bir veda vardı.

Görüşmek üzere demende bir yalandı, tıpkı bu yalan dünya gibi. Yalnızlığın denizine mi uğurladım seni bilemiyorum.

Herkes seni sorar oldu artık, söyle papatyam hangi denizlerin kıyısındaysan orası benim limanım olsun.
Nevin Korkmaz