O farklıydı...Büyük ihtimalle hiç biriniz onun gibi olamazsınız.
Onda bir ses vardı,duymalıydınız.O konuşurken herşey,herkes susardı.Üstüme bir sessizlik çökerdi,onu dinlerdim.Bana neler anlatırdı kimbilir...Bazen hiç susmaz,saatlerce konuşurdu.Herşey hakkında bir fikri vardı.En çok da bu özelliğini severdim.Bazen beni arşa çıkarırdı,bazen de en aşağılara indirir...Ama asla yerin dibine sokmadı beni,kimseyi üzmezdi o.
Onun gibi gülemez kimse.O güldü mü kan dolaşımım hızlanır,kalbim gözlerimde atardı.Öyle büyük kahkahalar atmazdı,atamazdı.Ama tek gamzesi dünyaya bedeldi.O gülerken çıkan kesik sesleri severdim,en az onu sevdiğim kadar severdim hem de.
Saçları kömür karasıydı.Hele gözleri...Geceyi kıskandırırdı.Gözlerine bakınca başka bir dünyaya giderdiniz.Öyle derin,öyle anlamlı bakardı.Boş boş baktığı da olurdu tabi ama ben o halini de severdim.
Elleri,elleri,elleri...Uzun parmaklar,basketbol oynadığı için oluşan yer yer nasırlar...Ben onun elleri kadar özel birşey tanımam.Parmak uçları saçlarıma her dokunduğunda hayatım değişir,saatler dururdu.Ellerimi ne zaman tutsa başım döner,düşünme yeteneğimi kaybederdim.Onun elleri gibisi yok,olamaz da.Elimi ilk tuttuğunda karnımdaki o tatlı ağrıyı hala hatırlarım.
Onun adı da özeldi.Dilim adını ne zaman söylese ifadem değişir,yüzümde ince bir gülümseme oluşurdu.Ona seslenmeden önce düşünürdüm,ya beni yanlış anlarsa...Ama o hep istediğim gibi yapar,hiç birşeyi anlamazdı.Onunla aynı ada sahip başka tanıdığım yoktu,adaşlarını hayatıma olmadım.O tek olsun istedim.Sanki yeterince tek değilmiş gibi.
Ah o,o,o!Hem deli ederdi beni hem gönlümü alırdı.Ben onun gibisine hiç rastlamadım.Nasıl rastlayayım ki...Onun gibi olma ihtimali olanlarla konuşmadım bile.Niye konuşayım,o bana yeterdi de artardı.!
Geçmiş zaman kullandığıma bakmayın.O hiç geçmiş olmadı,hiç geçmedi,hep kaldı.Bazen 40 derece ateşim oldu,bazen saçlarımda uyudu.Kimi zaman yanıbaşımda hissettim onu.Kimse görmeden ağladım.Bende hep bir ’o’ vardı.İçimde başkasına rastlamamı engelleyen bir ’o’...
Bir ısıtır,bir dondururdu.Onu sevmek hiç bir zaman acı vermedi,vermiyor da.Şimdi bana ’Gel’ dese nap hasına olursa olsun yanında olurdum.O benim şizofrenliğimin yarattığı bir hayal miydi?Hayır!O ellerini tuttuğum bir gerçekti.Ah,elleri,elleri,elleri...Upuzun parmakları...