alıştım yokluğuna..
araladım hayat denen kapıyı. girdim içeri. ürkütücü ve çekici
şimdilerde başlamıştım yalnız yaşamaya.. sık sık ağlama nöbeti geçiriyordum.
insanlarla iyi anlaşırdım aslında ama öyle zamanlar oluyordu ki en büyük nefretim oluyordu insan denen varlık.
karar vermiştim. bir kitap yazacaktım adı ’’garip bir yaşam öyküsü’’ olacaktı.
Ama şimdi o kitaba başlamaya ne gücüm vardı nede cesaretim.
kalabalığı sevmeyen ben hasret şimdi kalabalık denen kelimeye. aslında çıkıp gezmek lazımmış bazen kafa dağıtmak içmek sarhoş olmak..
bunca iş varken kendimi bile düşünemiyorum.. değil gezmek tozmak.
bazen uyumuyorum 2 gün falan yazıyorum hep. bende derdimi böyle anlatıyorum işte
çok susuyorsun diyorlar bana anlatıyorum aslında konuşuyorum suskunluğumla anlamıyorlar ve hiç anlamayacaklar
o kadar şiirler yazdım aslında ona yaşama hayata..
öldüm duygudan şimdi ise duygusuzluğa mahkum oldum
çok şey öğrendim hayat denen beş harften mesela sevilmek zormuş sevmekten karşılıksızmış çoğu aşklar..
ve hayat hep zorlayacakmış insanı. hep bir sınav yaşatacakmış
ne olurdu bıraksa beni kendi halime kilitlesem kendimi odama yemesem içmesem sadece uyusam hep uyusam üç gün beş gün bi hafta bir ömür boyu hep uyusam. sonra açsam gözlerimi etrafıma baksam herşey değişmiş olsa ne bu dünya aynı dünya olsa nede ben aynı ben..
dilesem seni ALLAH’tan sen gelsen benim olsan ben senin olsam
hayal işte olmaz kii hele ben mutsuzluğa adanmışsam...