Izdıraplarla savaş veren yüreğim sensizliğin kanyonundan geçerken tepemde uçuşan hasret kuşlarının haykırışlarıyla yazıyorum bu cümleleri...

Ben mi sana layık değilim, yoksa sen mi çok uzaktasın... Ben mi koşamıyorum yoksa sen mi hızlı kaçıyorsun... Ne yaptıysam beni senin kıyılarına ulaştıracak köprüye! ulaşamadım...

Ne kadar düştüysem o kadar kalktım; ne kadar geriye gittiysem o kadar ileriye geldim. Yeri geldi sustum yeri geldi çok konuştum... Sordum,soruşturdum, aradım, taradım ama o köprüye ulaşamadım. Bazen öyle bir köprü yok mu diye kaygılanıyorum...

İdealleri uğruna savaşmaktan geri kalmamış ruhum sana ulaşma davasında dizlerine koydu ellerini, çok koşup yorulmuş bir atlet gibi... Ufka bakıp derin derin nefes alıyor...

Solmuş çiçekleri yeniden canlandıran ümidim bir ayakkabının altına yapışmış çamur misali asfalta sürünüyor şimdi...

Kutsal bir görevi icra etmenin fedakarlıklarla dolu uzun bir yol olduğunu anlamalıydım... Anlama denen şey, bende çatlak bir sürahiden sızan su misali sızıyor benliğime..

Kendimi uçuruma düşmemek için aşağıya sarkarken tek eli ile kayalığı tutan bir çaresiz gibi hissediyorum...

Sorguluyorum... Yollarda özgürce ve hızlıca koşmam gerekirken neden şimdi uçuruma düşüp düşmeme kaderim bir elimin beş parmağına bağlı... Şifreyi şimdi daha iyi çözebiliyorum... KADERİM KENDİ ELLERİMDE!

Sana içimi açtım. Yeniden savaşmak, iki elimle güç alıp, sıkıca tuttuğum kayalıktan güç alarak sıçrayıp uçurumdan tekrar yola çıkmak ve başımı dimdik tutarak yeniden ufka bakmak ve ufukta da SENİ görmek istiyorum...

Anladım ki köprüyü yalnız bulamayacağım. Karşı kıyılardan bir ipucu gelmeli ve ben de onun işaretiyle köprüyü bulmalıyım. Ya da kendim yeni bir köprü yapmalıyım!

Yarının anlamını belki bugünden anlayamam. Ama yarının kapısını bugünden aralayabilirim. Hele bir de kapının ardında ki el, kapıyı kendine doğru çekerse işim daha da kolaylaşacak. Bunu biliyorum ve buna inanıyorum...

Çünkü gözlerin yaydığı ışıklarda, hala ilk günkü anlamını serpiştiriyor etrafa...

Yarın bir adım daha öteye gitmek dileğiyle...


Ömer DEMİR