Eski bir kasetçaların içinde unutmuşum günlüğümü. Sırtından bıçaklanmış cümlelerim boyamış okul önlüğümü. Ritmik adımlar atıyorum davetsiz seslere doğru, ama kim biliyor ki bir sırrım olduğunu…
Rahatsız edilmek istemeyen kapı girişleri gibi donuk bakıyordun, anlaşılmayı bekliyordun. Bildiğin şarkılara eşlik ediyordun, bilmediklerini de yarı yolda bırakıyordun. Sessiz, sakin bir güne muhtaç uyumayı bekliyordun. Bir sonbahar kokusunun aydınlığıyla da kabuğuna çekiliyordun.
Yarını bekleyen sahil şeritleri gibi dalgalı ve heyecanlı bakıyordum. Bildiğim şarkıların tadını çıkarıyordum, bilmediklerimi merak ediyordum. Hasta bir şehrin gereksiz öksürüklerinden kaçmak, arınmak istiyordum.
Renkli bir sanat vardı üzerimizde, siyahı beyaza karıştıran. Beyaz ağaçlar yetişirdi bahçemizde, değirmenleri kıskandıran. Ne çok beklemiş çiçekler gülümsemeyi; ne çok özlemiş saçlarım sevilmeyi…
İşte… Eski bir kasetçaların içinde bulmuştum günlüğümü. Ama kim bilebilirdi ki öldüğümü…