ABARTILAR ABARTMAYIN

Yalnızlığım bile reddediyor artık beni. Ben seni sardıkça kayboluyorsun ve seninle birlikte bir sürü şey kayboluyor . Bunun günahını ben yüklenemem diyor hayatta yazdığım ve söylediğim bir söz bile beni ayakta tutamıyor .
“ Hiçbir hayal ürünü kanıksanmış gerçekten daha abartılı değildir . “ Ama bugün diyorum ki ; gerçekler bu kadar abartılı olup içimizi yakmayın yeter . Kül olacağız az kaldı .
Ben çok yaşamadım ama çok gördüm derim ya o da doğru değil. Bakıyorum ta içimden hissediyorum , bende yaşamışım bir çok kanıksanmış abartıyı. Yazmak istiyorum bazen hala canım acıyor sonra geçiştiriyorum. “ SONRASI YOK AŞKIM “ diye gülümsüyor bir şiirim bende gülümsüyorum. Bu kısa sürüyor başka bir şiirim ; sen bir sevdayı mumyalamaya kalkıp kalbine bile gömmeyip şiire hapsetmeye kalktın sen bir zalimsin .
Tamam diyorum rüzgar kurtardı ya onu mumyalamadım bak ben o kadar zalim değilim olamam ki . Sığındığım, yaşarken hayata tutunmak için panzehirim dediğim şiirim bile kurtarmıyor .
Televizyonu kapatıyorum haber dinlememek için yinede her şeyi duyuyorum . Çok şey yemiyorum yine şekerim yükseliyor , karışmayım diyorum hiç kimseye yine karışıyorum .
Beni en çok üzen çocukların bile artık eskisi gibi yüzü gülmüyor sanıyorum ki içimden çoğu hep ders hep ders ne zaman oynayacağız kimisi ise bugün kağıt toplamasak ta oynasak diye geçiriyor. Sonra yıllar öncesinden bir abartı takılıyor kalemime ; ben işten akşamın geç vakti dönerken kaldırımlarda oturmuş ağlayan bir çocuk on yaşlarında simitlerini satamamış öyle içten hıçkıra hıçkıra ağlıyor gözlerinde yaşlar . Sokaklar boş gibi gelip geçenler bakmıyorlar bile , baksalar bile yollarına devam ediyorlar . Benim gibi !
Artık o çok önemsediğim ayrıntılara bakmayım diyorum ama artık çok geç , görüyorum ta gözümün içinde .
Yalnızlığım , gel kaybolmak istiyorum .
Hayır diyor kaybolamazsın .
Buna hakkın yok .


JALE KESKİNKILIÇ
10 Eylül 2010

Bu yazım Tersakan Toros Yazın-ekin dergisinde yayınlandı.