Yine bir bayram sabahında, sabah namazından önce ayaktaydım. Abdestimi aldıktan sonra, ezanın okunmasını beklemeye başlamıştım. Bayramlar, bana çok acı veriyordu. Acı verse de, yine de; ayakta ve dimdik durmaya çalışıyordum.

Ölüm, onu elimden,insafsızca alıp götürmüştü. Daha, on dokuz yaşındaydı. Okuyacaktı, sevecek, sevilecek, aşık olacaktı. Hiç birini yaşayamamıştı. Benim gözümde, hala küçücük bir çocuktu. Nereden aklıma gelirdi onu bombalı bir saldırıda kaybedeceğimi.Hangi annenin aklına gelirdi ki bu ihtimal.

Benim de gelmedi. Hem de hiç gelmedi. Onunla, gurur duyuyordum. Dokuz ay, on gün, karnımda taşıdığım, helal sütümle emzirdiğim, onun için uykusuz geceler geçirdiğim oğlumun bedeni, paramparça oluvermişti. Bir anne için en büyük ceza olmalıydı evlat acısı. Evden çıkarken, öperek, koklayarak gönderdiğin çocuğunun, parçalarını yerlere saçılmış bir halde bulmak… Oysa, onun tek derdi, okumaktı. Vatanına, milletine ve bizlere faydalı bir insan, vatandaş olmaktı. İdealleri vardı. Tıp okumak istiyordu. İyi bir doktor olacak ve hastalarına şifa dağıtacaktı. Anlayamamıştım. Günlerce, öncesinden içimde, nedenini bilmediğim bir huzursuzluk başlamıştı. Çözemiyordum neden olduğunu.


Önce dershaneye gitmiş o gün. Sonra da, arkadaşlarıyla, bir alışveriş merkezine gitmek için yola çıkmışlar. Ve orada bulmuş ölüm onu. Bir poşet içine bırakılan bombanın patlamasıyla, oğlum ile birlikte onlarca kişinin ölümüne yol açmıştı. Benim gibi kaç kişi, gözyaşları içinde,
sevdiklerine ait bir parçanın bulunması için dua ediyordu aynı zamanda. Ve ertesi günü bayramdı. Her bayram sabahı olduğu gibi oğlum, yine en güzel giysilerini giyecek, bayram namazına gidecek, eve geldikten sonra da, elimi öpecekti. Öpemedi. İşte, bu yüzden acıtıyor beni bayramlar…