Bu şehir sensiz beni derin bir girdaba çekiyordu. Acımasızca sensizliği kulağıma fısıldıyordu.

Sensiz ve nefesim olmadan ölmemeye söz verdim sana. Son demlerimdeyim. Sensiz aldığım

her nefes bana ait değil ve beni boğuyor. Hani kaldırıma bana yazdığın şarkı sözü vardı ya

sevgilim. Bugün oradan, anılarımızın yanından geçtim. O yazılar bile bu insafsız ayrılığa

dayanamayıp silinmiş. O bana senden kalan tek hatıraydı. Merak etme ben bu sefer onları

öyle bir kazıdım ki bu dünyadan ayrılmadan önce ikimizin bir hatırasını bırakarak veda

edeceğim. Belki sen sözleri de yazdığın kaldırımı da unuttun. Ama bu sefer yıldızlarda bana

şahitlik etti. Kaldırıma dökülen gözyaşlarıma onlar da ortak oldular. Yapayalnızdım,

çaresizdim. Bana uzattığın eli tutmayı başaramadığım için yıllardır azap çektim. Hep o eli

tutmanın, kollarının sıcaklığının hayaliyle yaşadım. Bilemezsin sabahları gözyaşlarıyla

uyanmanın ne demek olduğunu… Bilemezsin her hastalandığımda adının dilimden hiç

düşmediğini… Bilemezsin seni nasıl sevdiğimi… Evet sevgilim… Geldik yolun sonuna.

Ölüm sensiz tatsız gelecek. Ama alıştım nefes alırken sen yoktun ve son nefesimde de

olmayacaksın. Bunu da bilemezsin ne kadar acı olduğunun sensiz dönüş biletinin olmadığı bu

yolculuğa çıkmak. HOŞÇA KAL…