(minik bir kıvılcımın işi değil gibi görünse de, bu yangının sebebi de aynı kıvılcımdı dostlar…)

2008 aralığının 24.günü , gecesi, nasıl bir gündü allah’ım. kar taneleri deli rüzgarla iç içe giriyor, yokluğun her yeri öyle kaplamış ki, kar taneleri bile bana seni hatırlatıyor. sanki çok unuttum ya töğbe töğbe:)
aslında unutmadığım bir tek sen değilsin. zaten sen artık sen değilsin. adın saklı içimde , içim sende, peki ya sen? sen neredesin sevgili? paylaşamadığım geçmişim’ de içime sindiremediğim, sensizlik mi yoksa senin bir başkasıyla aynı havayı solumanı hayal ettiğimi mi aynı şehirde?
2008 aralığı kimi yağmur, kimi kar.
- “kar tanelerinin her birini ayrı bir melek gökten indirir” demişti babam…
ahh babam. tatlım benim. ilk aşkım, aşık olduğumu farkına vardığım ilk adam ve terk ederken bu diyarı yarımı tam’ımdan alan , velhasıl kaybettiğim ilk aşkımdı babam. hatıralar film şeridi gibi geçerken gözümün önünden, kırmızı elbisemi giydiğimi fark ettim bak. ne çok severdin kırmızıyı. biliyormusun? aslında benimle güzeldi bu kırmızı. tek başına olunca ehemmiyeti kalmazdı. yani öyle demiştin, öyleydi değimli?
değiiil !!!
kırmızı aynı kırmızı, lakin senden gelmeyen hiçbir bakış göremiyor sevdamın rengini. yada beni ben yapan renk hangisi ise onu. ne ben gösteriyorum ,nede onlar ayırt edebiliyor. sensizken dünyamı, iki renk alıyor adeta. ya siyah oluyorum, yada beyaz. ortası yok. olurda okuyorsan bu satırları, sende aklına yaz …
gidene tutulan yas’larım var benim, siyah renk ile kapattığım. ölü geçmişim ‘de mutluluk ‘u anlatmaya çalışırım ama kelimelere takılan hüzünden gayrı bir şey olmaz.
dünyaya salarım kendimi, hayallerimden sıyırıp. temizlik yaparım, okuluma giderim ama… bir dersten arda kalan koca bir sen olursun. satırlarımı necip fazıl üstadın yalan – ı ile bitiririm.
aslında normale döndüm sayılır biliyormusun? hatta bir ara hiç hesapta yokken biri ile tanıştım ve inanmayacaksın şiir bile yazdım. laf aramızda kalsın pekte beğenmedim yazdıklarımı.
ama senle olmaktan memnunum ki ben neydi o başka bir dersten arda kalan üstadın dediği; “her şey sende gizli” değil mi? sen yokken seninle olmak saçma mı? eee hani tahir bir şey kaybetmezdi tahirliğinden kandırıkçı.
sensizliğe tutulan kalem’lerimde zannetme ki bir tek kendin varsın gidişinde. kendimden gidenleri ararım beklide. yada habersizce koparılan parçalarımı..
aaa bak uçak geçiyor…
uçaaak babama selam söyle.
sende yakalayabilirsen gök yüzünden bir uçak ,
yalandan da olsa bir el ediver, sanki ne zararın olcak:)
yine “cak” lı “cuk” lu konuşmaya başladım, hiç sevmem biliyorsun. neyse adı aşk olan mahluk, insanlıktan süzdüğüm, alem-i aşk’a gizlediğim; bir umuttur hala beklerim seni.
demiştin ya; “ben arttık ben değilim, kalbim senin elinde” o zaman nasıl gittin , kalbe ihtiyaç yok mu gittiğin yerde, vicdansız. töğbe yarabbi..
2010 eylül’ündeyiz güzellik.. aralığa daha kocaman üç ay var. yine kırmızı giyicem, yine sokakta yürüyücem. bak yine cemli, cümlü konuşmaya başladım. dağıldım be güzellik. işin şakası bir yana ; bekleyeceğim seni. sana dair tüm satırlarımla beraber hemde. nasıl olsa bırakıp gittiğin kalbinse eğer , elbet döneceksin.
hoşça kal , mutlu kal, yada hepsini bir kenara bırak…
haydi, benle kal sevgilim….