Mi Acaba?

Merhaba değerli okurlarım.

Hani eskiden divit dediğimiz kutucuklar vardı, hokka da derdik kimi. İçindeki mürekkebe kalemimizi bandırır yazardık. Burada sizlerle sohbet ederken ortak dertlerimizi de yazmak gerekiyor. İçinde güncel konuların olduğu divite kalemimi bandırmak ve sizlerle bunlardan birini paylaşmak istedim bu gün.

Bir zamanlar bir program vardı televizyonlarda evet mi, hayır mı diye; tam da oturdu bu gün gündeme.
Asla o iki kelimeyi ağzınıza almayacaksınız ve başınızı emme basma tulumba gibi sallamayacaksınız. Uygun ve makul sözcükler seçip yanıtlayacaksınız. Evet ya da hayır deyip kaybetmeyeceksiniz.

Hani bir şarkı vardır:
Bendeki yaralar türlüdür türlü,
İçmesem bir türlü, içsem bir türlü.
Bu şarkıya döndü kararsızlığımız. Evet desek bir türlü, hayır desek bir türlü. Dönüp işin aslını anlatanda yok. Dinliyoruz hep birlikte malum kişileri. Bizleri evet ya da hayır dedirtmek isteyenler maalesef ne olduğunu anlatacaklarına birbirlerinin kirli çıkılarını karıştırıyorlar.

Tarafsız da kalamıyoruz, çünkü diyorlar ki, ‘Tarafsız olursanız, bertaraf olursunuz’.
Biri mezardan ölüleri çıkarmaya kalkar oy için, dine, imana getirir işi; ne desin buna bilmeyen kişi?

Bir mübarek ramazanda huzur kalmadı, cadde de sokaklarda bangır bangır evet, hayır arabaları. Bir televizyonda şöyle bir haber dinleyeyim diyoruz, yine dikiliyor karşımıza o iki kelime. Pazarlıklar vatandaşın ekmeği için olsa can kurban, iki kelimeye dağıtılıyor bir dilim ekmek. Sahurda bile o iki kelime. Aç yatıp, aç kalkacağız palavralarla doymasak.

Bir asrın üçüncü çeyreğinde yaşım. Ne iktidarlar gördük, ne yasalar değişti. Kaç Cumhurbaşkanı, kaç Başbakan, kaç kabine geçti vallahi unuttum sayısını, saymakta değil derdim. Değişmeyen bir şey varsa o da vatandaşın derdi.

Aramızda konuşuyoruz dostlarla neden evet ya da hayır diyeceğimizi, kimse açıklayamıyor. Sözde yapılan açıklamalar da demogojeden ileri gitmiyor. Anlatılanlar boyama sanki. Evet diyen Müslüman da, hayır diyen kâfir mi; ya da hayır diyen Müslüman da evet diyen kâfir mi? Hem anlatmaz ve hem de zorlarsan arkadaş, diyecekse de demez bu vatandaş. Bunu defaatle yaşadık biz.

Şimdi soruyorum. Reklama, propagandaya dünyaları harcıyorsunuz da, bir gazetenin birkaç sayfasını bile doldurmayacak olan bu mini minnacık paketi insanların okuyup öğrenmeleri için neden basında yayınlamıyorsunuz? Ya da bir korkunuz mu var? Mi acaba diyoruz arkadaş, mi acaba? Sanırım bu bir soru yeter, mi acaba?

Neme lazım, biz kendi işimize bakalım değil mi dostlar? Bir sevda şiiri, bir bardak su gibi gider sanırım dertlerin üstüne, bu sıcaklarda. Yazalım mı ne dersiniz?
En kalbi saygılarımla değerli okurlarım.

Üç Günlük Dünyayı Çektim Hesaba

Üç günlük Dünyayı çektim hesaba,
Tutmadı, tutmuyor asla Gülbeyaz,
Taptığım mabedim dönmüş haraba,
Ağlarım ardından yasla Gülbeyaz.

Düşlerde, hayalde görülmez oldun,
Uzak illerdesin erilmez oldun,
Girip de koynuma sarılmaz oldun,
Başını bağrıma yasla Gülbeyaz.

Sensiz kurtulamam bak efkârımdan,
Göklerde melekler ağlar zarımdan,
Ezgiler estirdim dil rüzgârımdan,
Dinle de kulak ver, sesle Gülbeyaz.

Batıyor güneşim, doğmuyor ayım,
Günleri beklesem tutmuyor sayım,
Sabahlar olmuyor, kara dolayım,
Dört yanım kapandı sisle Gülbeyaz.

Dolanıp durursun gönül evimde,
Kalbimde, gönlümde, sevda, sevimde,
Sevdana katlanmak aşk görevim de,
Ne olur incitme nazla Gülbeyaz.

Haberin getirse göklerden kuşlar,
Umutla gözlerim, yolda bakışlar,
Ardınca dilimde türkü yakışlar,
Sevinçle beklerim, hazla Gülbeyaz.


Not:
Bu Makalem Kastamonu yerel Sözcü Gazetesindeki köşemde yayınlanmıştır.