Vakit geçeli çok oldu…
Son tren de kaçtı gitti, yakalayamadım…
Koştum peşinden, yetişemedim…

Oyuncak trenlerim vardı benim küçükken, durmadan uzun yollara giderlerdi, ben ise sadece oturup bir trenin yolcuğunu izlemekle yetinirdim çocukluğumun saflığında…

Birbirinin peşi sıra giderdi vagonlar bilinmezliklere. Her gidişin bir dönüşü olurdu o zamanlar… Şimdiki gibi değildi gidenler…

Trenler gelip geçti hayatımdan yıllar boyunca, kimisi geri dönüp geldi gittiği diyarlardan, kimisinden bir haber bile gelmedi aylarca…

Trenler vardı o zamanlar…

Buz gibi bir demir yığınının insanın içini ısıtıyor olmasının tezatlığında kafa karıştıran trenlerdi onlar…

Kör bir kemancının trenin penceresinden yayılan nağmelerini kavrayamayacak kadar küçüktüm belki de… Ne nağmelerin anlamını kavrayabildim ne de kör kemancının kıymetini bilebildim…

Öldüğünden beri kör kemancı, trenleri görmez oldu gözlerim… Trenler mi kaybolmuştu yoksa ben de mi kör olmuştum, bu sorunun cevabını düşünemeyecek kadar karışık kafam şu anda…

Ne zaman acı acı çalmaya başlasa telefon ve ne zaman telefonun ucundaki titrek ses çırpınmaya başlasa kötü bir haberi vermek için, işte tam da o anda kör kemancının nağmelerini duymaya başlar tekrardan kulaklarım…

Yine acı acı çaldı telefon ve yine hayatımdan birisini daha söküp aldı kader acımasızca… Her kötü haberde olduğu gibi geldi yine kör kemancı sadece bir hayal olarak… Geldi, çaldı içimi burkan nağmelerini ve her zamanki gibi acımın en derin noktasında bırakıp gitti beni…

Bazen kilitlenip kalır ya insan hayat karşısında, nefes alamadığını hisseder, konuşmak ister ama konuşamaz… Kalbinin nasıl bu kadar sızladığını anlamaya çalışırken bir de bakar ki alışıp gitmiş bu acıya da… İşte böyle bir hal içinde olmalıyım şu anda…

Bırakır insan kendisini akıp giden yaşamın kucağına ve büyük gürültülerin arasında duyulmayacağını bile bile avazı çıktığı kadar bağırmaya başlar:

Durdurun dünyayı; inecek var…


Pelin…