Sana bu mektubu yazmalıydım ayrılığı göz yaşlarıyla okumalıydın ve sen anlamalıydın sensizliği anlıyor musun nedense insanın içini daraltıyor şu okulun odaları koridorları hep ruhum titrer soğuktan azar yalnızlıklarım,her yanım titriyor korkunç bir ürperti var dır içimden,korkuyor muyum ne ama neden korkacakmışım ki içimden bir endişe senden ayrılacağımdan olsa gerek her halde ,neyse asıl anlatmak istediğim sana yazacağım mektup bir destan mı olmalıydı yoksa sana yalvarışımın bir ifadesi mi olmalıydı nasıl anlatsam bilemiyorum.
Hayallerim hep yan yana omuz omuza kol kola keşke hep böyle hayalle öyle donup kalsam diyorum hiç böyle kalbim olmamıştı,sen gelmeliydin ne bileyim işte öyle eskisi gibi her zaman görüştüğümüz o günler gibi camın buğusuna ellerimle resmini çiziyorum geceyi yırtan aydınlık gibisin karanlık günlerimin nar çiçeğisin incecik titremeler içime oturuyor,gözlerinin içine baksam doyasıya hiç gözlerimi kıpmadan öylece kalsam acaba çok şey mi istiyorum sen bana sorsan neden konuşmuyorsun? Bende desem “seni dinlemek sana bakmak daha güzel masun yüzün utangaçlığından öne eğilse biraz kapris yapsan “ben nedense hiç konuşmak istemiyorum canım desem gülsen mutluluğun gözlerinden okunsa sevda üstüne yazılmış bir içli şiir gibi.
Mutluluktan uçmayı düşünsem yüksek sesle şarkılar söylesem sesimi dikkate almadan hop hop hoplasam zıplasam tıpkı çocuklar gibi insanlar bana delimi ne diye o gözle baksalar başını omzuma yaslasan saçlarını okşasam seni seviyorum diye mırıldasam kulaklarına,ne bileyim benimkide böyle bir hayal hayalde olsa mutlu oluyorum sevgilim

MEHMET ÇİFTLİKLİ