Vahşidir bu kent.İnsanları hor gören,nice kavmi öğüten, un ufak eden bir değirmen taşıdır. Masum bir çocuk gibi yeni gelen kurbanlara(bizlere) usul usul sevdirir kendini. bizler, zamanla bu çarkın farkına varamadan onun kucağında çırpınır buluruz kendimizi. ama asla suçlamayız onu.çünkü kendi rızamızla düşmüşüzdür onun ağına. Her ne kadar kendi arzumuzla gelmesekte bu dünyaya. ve bizim sonumuzun da aynı hazin hikayeyle sonlanacağını bildiğimiz halde sıkı sıkı sarılırız ku kente. Aslında sarıldığımız bu kent değildir. umutlarımızdır, yarınlarımızdır.idrak edemeyiz birşeyi. biz göçüp gideceğiz lakin bu kent yine o mağrur edasıyla yeni kurbanlarını bekliyor olacaktır.
Ya da Bizim asıl düşmanımız zamandır. zaman bu kente de düşmandır. onu bazen harabeye çevirir bazen ulvi saadetlerin odak noktasına. bize oynadığı oyunu bu kente de oynar.bazen güler yüzümüze bazen olmadık bir anda gösterir en gaddar yanını.ortak düşman keşfedilince bu kent ve biz dost oluruz zaman ise düşman.. bazen zaman güler yüzümüze bu kent gösterir acımasız yüzünü. Bu devran böyle sürüp gider. Zamanın ve bu kentin mevcut müdavimleri(biz), miyadımızı doldurup yeni kurbanları gönderene dek.